The Gunman
Recensie

The Gunman (2015)

Dat deze zwalkende actiethriller uit de koker van de maker van de eerste Taken komt moge duidelijk zijn. Een opgepompte Sean Penn is echt te goed voor de hoofdrol.

in Recensies
Leestijd: 3 min 25 sec
Regie: Pierre Morel | Cast: Sean Penn (Jim Terrier), Jamine Trinca (Annie), Javier Bardem (Felix), Ray Winstone (Stanley), Mark Rylance (Cox) Idris Elba (DuPont), Peter Franzén (Reiniger), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2015

De Franse cameraman Pierre Morel sloeg een decennium geleden aan het regisseren en debuteerde met Banlieu 13 waarbij hij de handen ineen sloeg met producent Luc Besson. De samenwerking met Besson beviel en de naam van Morel werd definitief gevestigd met Taken, waarmee de Ier Liam Neeson plotsklaps tot actieheld werd gebombardeerd. De succesvolle actiethriller draaide om een voormalig CIA-agent die zijn dochter uit de handen van een Oost-Europese bende moest zien te krijgen om te voorkomen dat het meiske als seksslaaf aan de bak mocht. In de Verenigde Staten was men over het algemeen lyrisch over Taken, maar de geluiden in Europa waren een stuk gemengder. Ook al trok Morel zijn handen af van de twee onvermijdelijke vervolgen, zijn nieuwste project The Gunman kan zo doorgaan voor de nieuwe Taken. Dit keer mag Sean Penn in actie komen.

De invalshoek is wel compleet anders. Het driekoppige schrijverscollectief, waar Penn zelf ook deel van uitmaakte, baseerde zich op het boek The Prone Gunman van ene Jean-Patrick Manchette, een gevierd thrillerauteur in het Frankrijk van de jaren zeventig en tachtig. Hoe Morel het precies voor elkaar heeft gekregen om de mal van Taken op deze boekverfilming te kunnen leggen, is nog wel het grootste raadsel waarmee dit chaotische actievehikel omgeven is. Ook al is er dit keer geen in het nauw gedreven kroost in het spel, de gelijkenissen qua verhaalcomponenten zijn treffend. Penn speelt Jim Terrier, die vroeger op de loonlijst van de Special Forces stond, maar nu op de hielen wordt gezeten door een voormalig opdrachtgever. Het nodeloos verwarrende kat-en-muisspel dat hieruit voortvloeit lijkt een excuus om zoveel mogelijk exotische locaties aan te kunnen doen en zoveel mogelijk actiescènes aan elkaar te kunnen rijgen. Penn krijgt hierbij ondersteuning van zwaargewichten als Javier Bardem, Idris Elba en Ray Winstone.

Net als de casting van Neeson in Taken destijds is ook die van Penn gewaagd te noemen. De keuze pakt niet goed uit. De Oscarwinnaar is uit veel te goed hout gesneden om de hersenloze onzin van Morels thriller geloofwaardig over te kunnen brengen. Ook hier hebben we te maken met een man die in wezen een goede inborst heeft, maar die schijnbaar moeiteloos en zonder scrupules in een gewetenloze moordmachine transformeert als aan zijn belangen wordt geknaagd. De gebeurtenissen die van Terrier een opgejaagd stuk wild maken, komen voort uit een moordaanslag op de Congolese minister van Mijnbouw. Dit gegeven stelt de schrijvers in staat om een idealistisch, maar volledig misplaatst sausje over Terriers missie te kunnen gieten. Iets met grote bedrijven die de politiek bespelen ten koste van de bevolking die onder het juk van een burgeroorlog gebogen gaat. Het zal de doelgroep verder een rotzorg zijn hoe het moralistisch allemaal in elkaar steekt, maar Morel meent er tot het einde aan toe op te moeten teruggrijpen. Het zijn pogingen om Terriers zaak meer gewicht te geven, maar Morel verzandt in de uitvoering ervan in talloze clichés. De invoeging van een liefdesverhaaltje tussen Penns personage en een goedbedoelende arts zonder grenzen doet de zaak ook weinig goed.

De meeste pret in deze thriller valt te beleven in de brute en snelgemonteerde actiemomenten. Ontdaan van de onzinnige opsmuk eromheen en de weinig opzienbarende aanlopen ernaartoe, ontpopt The Gunmanzich als een redelijk amusante rechttoe-rechtaanthriller. Morel schuwt hierbij het theatrale niet, wat vooral tot uitdrukking komt in groteske explosies en een uiterst lachwekkende finale in een Spaans potje stierenvechten. Het geeft Penn bovendien de kans om zijn vele uren in het krachthonk te showen. Dit is een actiethriller die voortdurend hinkt op twee gedachten. Morel probeert namelijk The Gunman een realistisch en maatschappelijk verantwoord tintje te geven, maar werkt dit vervolgens uit met eendimensionale personages om wie je weinig geeft en van wie je eigenlijk bitter weinig komt te weten. Maar de grootste schande blijft toch de aanwezigheid van Penn. Die heeft werkelijk niets te zoeken in deze gênante brij van gemiste kansen.