De zenuwen gieren André Hazes, die wezenloos in zijn riante Vinkeveense zwembad staart, door het lijf. Hij moet binnen enkele uren het podium op voor een schnabbel voor verzekeraars. In de keuken van hun veel te wit ingerichte villa staat zijn wederhelft Rachel de boterhamtrommel van haar man in te pakken. Wel of niet een blaadje sla op het broodje bal? Ze kiest ervoor om het groenvoer te vervangen door twee blikjes Heineken en legt vast ook maar wat pleisters bovenop. Omdat ze weet dat André binnen enkele minuten in woede zal uitbarsten, één van zijn vele gouden platen van de muur zal rammen en met bloedende knokkels zijn auto in zal stappen. Alles wat Rachel voorspelt komt uit in de openingsscène van de Hazes-biopic Bloed, Zweet & Tranen. Dit is echte liefde en complete opoffering van een vrouw die haar leven helemaal in het teken van haar man en zijn carrière heeft gezet en hem als haar achterzak kent.
Dit soort liefdevolle momenten heeft het filmportret van de maker van De Marathon helaas veel te weinig. Alles draait toch om Dre zelf en Rachel is enkel de aangeefster. Wat deze openingsscène illustreert is dat de persoon van André Hazes is omgeven van de conflicten. Conflicten met zichzelf en zijn onzekerheid. Conflicten met zijn gezondheid (Hazes drinkt te veel, leeft ongezond en krijgt gehoorproblemen). Conflicten met zijn management en platenmaatschappij. Conflicten met zijn vrouw en kinderen. Weliswaar was dit zoals de zanger ook leefde - dit blijkt wel uit de magistrale documentaire rondom zijn persoon van John Appel - maar als drama roept dit vermoeidheid op. Het overgrote deel van de biopic die Diederick Koopal optuigde, draait om het conflict en zonder rustpunten is dit moeilijk verwerken. Zelfs als Rachel haar man na een ziekenhuisopname liefdevol uitkleedt en in bed legt wordt dit gevolgd door een scène waarin ze de privébar van Dre plundert en de inhoud ervan in het zwembad pleurt.
Bloed, Zweet & Tranen verkent drie belangrijke fases in het leven van Andrè Hazes. Allereerst is er de periode van zijn jonge jeugd waarin Hazes door zijn opvliegende vader het biljart van de buurtkroeg op wordt getrokken om een centje bij te verdienen. Op de Albert Cuyp wordt de jonge André door John Kraaijkamp ontdekt. Dan is er de periode begin jaren tachtig, waarin Hazes een hitje heeft gehad met Eenzame Kerst, maar door zijn platenmaatschappij aan de kant is gezet. Manager Tim Griek van EMI heeft wel interesse in de zanger, maar Hazes wil niet het smartlappencircuit in. Dit is de periode waarin Hazes zijn grootste hits noteerde. Tot slot nog de periode die met de kennis van nu doorgaat als de nadagen van Hazes' loopbaan. De zanger en zijn posse maken zich op voor een grootst concert in een afgeladen ArenA. Zijn gezondheid speelt hem parten en vooral zijn gehoor laat hem in de steek.
Dit driesporenbeleid van scenarist Frank Ketelaar werpt zijn vruchten af. Het zorgt voor een genuanceerd en veelzijdig beeld van de volkszanger, als je althans de kritiek van de conflictenstroom los kunt laten. Veel van de onzekerheden die in de zanger woeden en de pijn waarover hij zingt, worden verklaard. Het dramatische en professionele hoogtepunt is het optreden in het Amsterdamse Concertgebouw waar Hazes de zaal plat weet te krijgen, maar dat overschaduwd wordt door de komst van zijn doodgewaande vader. De tekst van Zeg Maar Niets Meer kan haast niet toepasselijker zijn. Koopal heeft heel wat clichés omtrent Hazes te verwerken, waarbij zijn drankgebruik het meest opvalt. Zoals bij clichés wel vaker het geval is zijn deze op waarheden gestoeld. Neerlands grootste bierbrouwer komt er goed vanaf, want menigmaal is het scherm half groen van de bierblikjes. Alcohol was voor Hazes een middel om zijn verdriet en twijfels te verdringen en verdrinken, maar is tevens zijn grootste vijand in de relatie tot zijn geliefden en fans.
Ondanks het gebrek aan rustpunten heeft deze Hazes-biopic één gigantische kracht en dat is hoofdrolspeler Martijn Fischer. De gelijkenis met zijn personage is zo treffend dat je al na één keer met je ogen knipperen bent vergeten dat hier een magistrale acteur aan het werk is die ook nog eens alle zangpartijen zelf inzong. Fischer is zo volgroeid met de persoon van André Hazes, die hij ook al vertolkte op het podium van DeLaMar in de musical Hij Gelooft In Mij. Hem wacht een immens zwart gat na deze laatste Hazes-excercitie. Bij
tegenspeelster Hadewych Minis, die de rol van Rachel op het podium deelde met Chantal Janzen, is het Rotterdamse accentje wat minder trefzeker, wat ook geldt voor de vertolking van Marcel Hensema's karikatuur van de ouwe Kraaij. Bloed, Zweet &Tranen had met wat meer dramatische dosering en accentverleggingen nog net wat beter kunnen zijn. Maar wat is Martijn Fischer een krankzinnig goede acteur. Kom maar op met dat Gouden Kalf!
