Wie de onthutsende documentaire Grizzly Man heeft gezien, weet dat je wilde dieren nooit kunt vertrouwen. Het ging jarenlang goed met natuurbeschermer en dierenknuffelaar Timothy Treadwell, maar uiteindelijk belandden hij en zijn vriendin toch in de maag van een hongerige beer in Alaska. Pijnlijk duidelijk werd hoe ernstig zijn inschattingsfout was om menselijke eigenschappen toe te dichten aan onverschillige grizzlys. Ook Disney doet daar in Bears een poging toe. Misschien is dat niet helemaal eerlijk, maar het geeft deze informatieve documentaire wel een fijn toegankelijk karakter.
Het belangrijkste is dat de waarheid er niet door vertekend raakt, iets waar de vorige film van het Disneynature-label meer dan eens op werd afgerekend. In Chimpanzee praatte de voice-over het materiaal aan elkaar als een coherent kinderavontuur, dat op meerdere punten verzonnen bleek te zijn om de (jonge) kijkers geboeid te houden. Voor het aapje dat de hele film werd gevolgd, waren bijvoorbeeld vijf verschillende chimpansees gebruikt, mede omdat de eerste al tijdens de draaiperiode het loodje legde.
Gelukkig voelt Bears niet zo gemanipuleerd aan. De documentaire volgt een jaar uit het leven van een moederbeer en haar jonkies, zonder daar verder al te veel drama aan toe te voegen. Regisseurs Fothergill en Scholey starten in het hol van een moederbeer die zich na een lange winterslaap klaarmaakt om met haar jonkies de wijde wereld in te gaan. Ze volgen het drietal op de lange tocht die het moet afleggen om eten te vinden.
In het onherbergzame Alaska dat prachtige natuurbeelden oplevert ligt intussen natuurlijk wel gevaar op de loer. Is het geen lawine (indrukwekkende helikoptershots) of verraderlijk koud water, dan loopt er wel een valse beer rond of een sluwe wolf die wel trek heeft in een lekker hapje babybeer.
Voor de helderheid richting de jonge kijkers krijgen al die beesten een eigen naam. Ze worden zo als het ware personages binnen een filmverhaal, waarin de makers via een handige montage soms de werkelijkheid ook iets aandikken. Een scène van twee vechtende beren in een rivier wordt met slowmotion en spannende muziek bijvoorbeeld opgerekt tot een spannende confrontatie, maar zal in het echt wellicht niet langer dan een paar seconden hebben geduurd. En vergelijkbaar is de manier waarop er naar een climax wordt gewerkt met de zoektocht naar zalm. Beelden van de speurende moederbeer worden daarin versneden met vissen die vanwege een lage waterstand niet ver genoeg stroomopwaarts kunnen zwemmen om de hongerige berenbekken te bereiken. Totdat er eindelijk regen valt.
Het is een stukje vrijheid dat de makers zich kunnen permitteren. De essentie van het verhaal wordt er hooguit mee versterkt om de kijkers duidelijk te maken hoe een jaar in het leven van een kersverse moederbeer eruitziet. Een helder verteld verhaal ook met dank aan de dictie van Thomas Acda met fraaie beelden én natuurlijk als grootste troef: de twee schattige berenwelpjes die de wereld ontdekken.
