Er wordt nog wel eens laatdunkend gedaan over de kwaliteit van Nederlandse films, maar wie verder kijkt dan alleen de grote publiekstrekkers, ziet dat er genoeg interessants in ons land wordt gemaakt. Regisseurs die hun film boven de realiteit uittillen, zijn hier echter zeldzamer. Alex van Warmerdam is er een meester in, maar wordt helaas vaak al snel in het arthousehoekje weggestopt. Iemand die er films voor een breder publiek mee maakt, is Arne Toonen.
De regisseur debuteerde in 2010 met Dik Trom, een charmante familiefilm waarin hij het oeroude titelfiguur in een compleet nieuwe setting plaatste. Het keurig aangeharkte stadje Dunhoven, neergezet in een cartooneske sfeer vol kauwgomballenkleuren, deed nog het meest denken aan iets wat je aan de oostkust van de Verenigde Staten zou kunnen vinden. Twee jaar later ging Toonen een hele andere kant op met de misdaadkomedie Black Out, hoewel zijn kracht met die film ¬ in de lijn van Guy Ritchie en Quentin Tarantino ook weer zat in de werkelijkheid ontstijgen, met een bonte stoet van stripachtige personages en bizarre verwikkelingen.
De filmmaker heeft nu het beste uit zijn twee eerdere films gehaald: De Boskampis is een misdaadkomedie voor jong en oud, die zich qua setting (ditmaal eerder westkust-achtig), aankleding en muziek op een speelse manier buiten de realiteit plaatst. Een aanpak die naadloos aansluit op het verhaal (naar het gelijknamige boek van Marjon Hoffman), dat sterk leunt op heerlijk kluchtige plotwendingen.
Hoofdpersoon is Rik Boskamp, een jongen die op school onophoudelijke treiterijen moet doorstaan. Bij zijn sullige vader is dat niet heel anders. Boekhouder Paul komt dagelijks thuis met een sticker op zijn rug geplakt, waar variaties van schop mij op staan geschreven. Rik ziet echter zijn kans schoon wanneer zn vader een nieuwe baan krijgt aangeboden. Leren jack, zonnebril, haren in de gel: vanaf nu is hij de zoon van een maffiabaas. Paolo en Rikkie Boskampi (klemtoon op de a) worden al snel door iedereen gevreesd. Paul heeft niets door, maar Rik heeft de tijd van zijn leven. Wel blijkt het een flinke uitdaging om zijn ingenieuze leugen in stand te houden.
Maar dankzij een lange serie van extreme toevalligheden, wordt het verzonnen verhaal nog door iedereen geloofd ook. Een plot met een dikke knipoog, net als de filmstijl. Alles is lichtelijk overdreven en dat blijken de acteurs ook goed aan te voelen. Komisch is het hoe hoofdrolspeler Thor Braun zijn stoere nieuwe identiteit met een lichte onwennigheid speelt. En vooral Henry van Loon is goed op zijn plek als onvoorstelbaar sukkelige boekhouder. Een rol die alleen hij zo kan neerzetten.
