Schneider wordt wakker gezongen door zijn prachtige vrouw en twee snoezige dochters. Het is zijn verjaardag. Het feest is al gepland en het belooft een heerlijke dag te worden. Dan belt Mertens, zijn baas. Of hij vandaag Ramon Bax kan omleggen, een kindermoordenaar. Een makkelijk klusje, maar het heeft wel haast.
Tsja, dan denk je natuurlijk niet twee keer na. Schneider duikt in zijn verzameling nepsnorren en verborgen moordwapens en haalt zijn tweede auto uit de schuur. Bax zit intussen aan de alcohol, joints en pillen in zijn huisje in het riet. Hij schrijft zijn roman over het noodlot en de liefde en werkt met moeite zijn jonge vriendinnetje de deur uit. Niet dat hij zijn affaire geheim wil houden, hij heeft gewoon een rare dochter. Franciska is depressief, smeekt om aandacht en heeft op alles commentaar. Irritant. Zij eet muesli, daar zegt hij toch ook niks van?
Het snelle klusje loopt wat vertraging op. De frustratie aan beide kanten stijgt. Willekeurige personages raken op bizarre wijze in de dodelijke race verwikkeld en verkeerd ingetoetste telefoonknopjes hebben desastreuze effecten. Trage scènes mogen eeuwig voortduren en de cast trekt een prachtig nieuw blik droge, ogenschijnlijk humorloze typetjes open. De zwaarmoedige individuen smelten samen in originele, komische taferelen. Het is een uitstapje in de eigenaardige wereld van Van Warmerdam, waar zonderlinge mensen doodgewoon zijn. Een wereld van een desolaat rietmoeras, waar kille pastelkleuren waarschuwen vooral niet te dicht bij zijn inwoners te komen.
Toch is het minder absurdistisch dan voorgangers zoals Borgman: Schneider en Bax staan met beide benen op de grond en stevenen op een onvermijdelijk einde af. Een modelgezinnetje dat liever in een verstikkende droomwereld leeft dan samen iets te delen versus een slonzige, uiteengevallen familie met vergeten traumas. Tenenkrommende structuur versus een chaotische puinhoop. Beide gezinnen lijken wel een portret van falende communicatie. Voor wie kies jij? Bax wordt steeds sympathieker, Schneider komt dichter bij zijn emoties. De enige held is Franciska, die net zoals Justine in Melancholia haar depressie ontstijgt wanneer het écht moeilijk wordt. Maar maakt het uiteindelijk iets uit wie wint? Nee. En daarom ga je toch een beetje verward naar huis.
