Hoe is het om op te groeien zonder vader? Moeilijk. En hoe is het om na een jarenlange vaderloze periode opeens wel weer een papa te krijgen? Misschien wel nog moeilijker. Liza (matig en toch aandoenlijk gespeeld door Roberta Petzoldt) maakt het allemaal mee in de eerste Engelstalige film van regisseur Eddy Terstall. Sinds Liza drie jaar oud was, heeft zij haar Italiaanse vader Mauro niet meer gezien. Totdat hij haar uitnodigt om hem te ontmoeten in Venetië. Mauro heeft echter zo zijn eigen gedachten over de reis.
De confrontatie tussen de twee verloopt in eerste instantie allesbehalve soepel, en dat komt niet door gebrek aan goedwillendheid. Vader en dochter zitten simpelweg niet op één lijn. Zij wil graag over hun persoonlijke levens praten en antwoord krijgen op de vragen die zijn afwezigheid bij haar opgeroepen heeft. Hij praat liever over de historie van de stad. 'Weet je wat dit bord betekent?' vraagt Mauro bij het zoveelste oude gebouw. Liza luistert niet naar zijn verklaring: ze heeft haar opperste concentratie nodig om met haar zware koffer het tempo bij te houden. Eenmaal aangekomen bij haar verblijf wordt de ontmoeting zo mogelijk nog ongemakkelijker. Mauro blijkt een reis langs de Oriënt-Expressroute naar Istanbul te hebben gepland, en Liza gaat mee. Ze vertrekken de volgende dag.
En daar zitten ze dan, samen in de trein. Ze hebben niks om over te praten en staren met gepijnigde blik uit het raam naar de prachtige landschappen die voorbij flitsen. Ondanks dat er keihard muziek afgespeeld wordt, is de stilte tussen Liza en Mauro oorverdovend. De onverwachte reis naar het oosten blijkt echter een slimme tactiek: nu zijn ze beiden in een nieuwe omgeving en volledig overgeleverd aan elkaar. Des te verder ze van huis zitten, des te dichter komen ze bij elkaar. Elke kilometer die ze reizen, maakt hun band dan ook sterker. Met een paar goed geplaatste plagerige grappen komen de twee nader tot elkaar. Ze hebben dezelfde humor en dat blijkt niet de enige overeenkomst. Het Mediterraanse uiterlijk, de passie, maar toch ook de gevoeligheid: Mauro blijkt duidelijk zijn vingerafdruk te hebben achtergelaten.
Maar is een week genoeg om elkaar op alle vlakken te leren kennen? Kun je in een week alle verloren jaren inhalen? Liza lijkt het wel te proberen. Gedurende de treinreis wordt ze echt weer een beetje kind of eigenlijk, een puber. Nadat ze te veel gedronken heeft op een feest van Mauro's kennissen, brengt hij haar al sussend naar bed. De volgende ochtend worden ze in dezelfde kamer wakker. Het is een intiem moment en niet alleen omdat Mauro zijn dochter halfnaakt ziet, en er vervolgens komisch uitflapt: "Jeetje. je lijkt écht op je moeder." Er is een mijlpaal in de relatie bereikt. Liza noemt Mauro die dag tijdens het ontbijt dan ook onbewust 'vader', waarna Mauro goedkeurend glimlacht.
Die intimiteit wordt echter al snel verbroken wanneer Liza, zoals het iemand die haar puberjaren herleeft betaamt, besluit om een paar dagen met een jongen op te trekken en haar vader alleen achter te laten. Dit wakkert Mauro's vaderlijke instinct en beschermingsdrang aan als geen ander, maar hij kan er niets aan doen. Liza is immers volwassen. 'Als je nu weggaat, halen we de trein niet!' roept Mauro nog gefrustreerd. Het behoeft natuurlijk geen verklaring dat het hem totaal niet om het halen van de trein te doen is: hij is gewoon hartstikke jaloers dat Liza een andere jongen boven haar vader verkiest.
Dus Liza vertrekt, tegen de wil van haar vader in. Ze kiest voor zichzelf, maar toch knaagt er iets. Een herkenbaar schuldgevoel. Was het niet haar vader die een paar jaar terug precies hetzelfde flikte? Liza realiseert zich dat ze, net als Mauro, niet perfect is. Door die imperfecties botsen ze, maar het verbindt de twee ook.
De reis stopt plotseling, zoals die ook begonnen is. Terstall laat daarmee een aantal onbeantwoorde vragen achter. Wat is de essentie van vaderschap? Valt er zonder te leven? Of wordt daarmee een kloof geslagen die niet meer te overbruggen is? Is het mogelijk om een heel leven in een week te proppen? Of zijn er toch dingen die niet meer in te halen zijn? Meet Me in Venice dekt niet alle lagen, maar Liza doet een uitspraak die boekdelen spreekt. 'Ik had bijna een vader', zegt ze, 'en nu gaat hij weer weg.' Het somt de voorafgaande anderhalf uur durende film, waarin het verhaal zich ietwat traag ontwikkelt, prima op. Vaderschap is niet iets dat je kunt beoefenen wanneer het je uitkomt: het is voor altijd.
