Geïnspireerd door Thea Beckmans Kruistocht in Spijkerbroek begon Simone van der Vlugt met het schrijven van historische jeugdromans, maar sinds de millenniumwisseling begeeft de Nederlandse schrijfster zich steeds regelmatiger op het lucratieve gebied van de literaire thriller. Een slimme zet, aangezien haar thrillerdebuut De Reünie direct in de smaak wist te vallen bij liefhebbers van Van der Vlugts Amerikaanse evenknie Nicci French. Een verfilming bleef lange tijd uit, maar een kleine elf jaar na dato is ie er dan toch. De regie is in handen van Menno Meyjes, die na Het Diner opnieuw tekende voor een Nederlandse romanverfilming. Over zijn cast zal Meyjes in elk geval niet hebben hoeven klagen. Thekla Reuten en Daan Schuurmans voorzien de film van de nodige starpower, maar het zijn vooral de twee jeugdige hoofdrolspeelsters die weten te imponeren.
Er wordt flink wat heen en weer geschakeld tussen heden en verleden in de verfilming van Van der Vlugts roman. In de hedendaagse verhaallijn zien we hoe de schuchtere Sabine na een hevige burn-out de draad op haar werk met moeite op probeert te pakken. Het wordt haar niet makkelijk gemaakt door de niet bepaald hartelijke bazin en collegas, tot daar plotseling de aantrekkelijke Olaf van Oirschot opduikt, een vriend van Sabines broer uit haar middelbare schooltijd. De gladde playboy doet er alles aan om het hart van zijn nieuwe collega te veroveren, maar de uitnodiging voor een middelbareschoolreünie brengt tegelijkertijd een hoop nare herinneringen bij Sabine naar boven. In flarden schieten er weer fragmenten naar boven rondom de verdwijning van Sabines vroegere hartsvriendin Isabel Hartman.
Niets ten nadele van Reuten en Schuurmans, die aanvankelijk allebei aardig uit de voeten kunnen met hun rollen, maar toch laten de scènes die gesitueerd zijn in het verleden de meeste indruk achter. Niet in de laatste plaats vanwege het treffende tijdsbeeld dat Meyjes neer weet te zetten. Van de kakkineuze kleren tot typische ravemuziek en losbandige feestjes, het Bloemendaal van de jaren negentig voelt authentiek aan en komt op geslaagde wijze tot leven. Naast de prima aankleding wordt een goede balans gevonden in de karakteruitdieping van de hartsvriendinnen die er een haast obsessieve relatie op nahouden. De jonge actrices vertolken hun rollen uitstekend. Idelenburg is perfect gecast als de ongrijpbare en rebelse Isabelle, terwijl Van Zuilen op haar beurt eveneens weet te imponeren als het onzekere buitenbeentje Sabine.
Toch is De Reünie in de kern nog steeds een moordmysterie en juist op dat vlak een beetje zwak. Zo passeert naast de geheimzinnige Olaf nog een flink aantal andere verdachten de revue. Helaas is het zelfs voor de ongeoefende detectiveliefhebbers niet al te moeilijk om aan te voelen welke personages echt de aandacht waard zijn en welke er simpelweg tussen worden gegooid om de kijker op het verkeerde been te zetten. Naar het einde toe lijkt men zelfs dermate gefocust op het ontrafelen van het geheim rondom Isabels verdwijning, dat enkele ontwikkelingen in de hedendaagse verhaallijn slordig aan de kant worden geschoven en onuitgewerkt blijven. Bovendien gaat er op sommige momenten iets teveel van de spanning verloren wanneer het psychopathische karakter van Daan Schuurmans iets te cartooneske vormen aan begint te nemen.
Die paar missers en de tamelijk voorspelbare ontknoping buiten beschouwing gelaten, slaagt Meyjes er met een degelijke uitvoering toch in een geslaagde Nederlandse thriller neer te zetten. Het plot mag misschien niet als bijzonder origineel worden omschreven, de sterke acteerprestaties, onheilspellende muziek en hier en daar treffende sfeerbeelden weten de film overeind te houden. Wat dat spreken de geheimzinnige standbeelden op het strand als zwijgende getuigen van het mysterie dat destijds plaatsvond nog het meest tot de verbeelding.
