Het klinkt bijna als het begin van een ingewikkelde mop: een callgirl, een psychiater, een toneelgezelschap, een rechter én zijn privédetective stappen in een restaurant... Het uitgangspunt van Peter Bogdanovich nieuwste mag dan misschien niet bepaald in één korte omschrijving te zijn samen te vatten, hij vormt in ieder geval wel een recept voor een lange aaneenschakeling van hectische en ongemakkelijke taferelen. De bekende regisseur uit de New Hollywood-generatie van de jaren zeventig keert veertien jaar na zijn laatste bioscoopfilm weer terug op het witte doek. Shes Funny That Way is een aangenaam luchtige screwballkomedie met een paar leuke knipogen naar klassieke Hollywoodfilms.
Na een romantische avond met de New Yorkse callgirl Izzy doet de getrouwde toneelregisseur Arnold haar bij afscheid een vrijgevig voorstel. Als de naïeve Izzy haar baan als escort vaarwel zegt, schenkt hij haar een bedrag van dertigduizend dollar om haar dromen als actrice na te jagen. Izzys dolblije dankwoorden wuift Arnold direct weg. Ach, zo stelt de welgestelde regisseur, sommige mensen gaan nu eenmaal naar het park om nootjes te voeren aan de eekhoorntjes. Wie ben ik om te zeggen dat je geen eekhoorntjes zou kunnen voeren aan de nootjes. De woorden zijn mooi, evenals het op het eerste gezicht barmhartige gebaar. Maar wanneer Izzy een paar dagen later toevallig opduikt bij de casting van Arnolds nieuwe toneelstuk, blijkt de regisseur in het echt opeens een stuk minder galant wanneer zijn heimelijke escortafspraakjes boven water dreigen te komen.
Hoewel Izzy namelijk uitermate geknipt is voor de rol van nog toevalliger de aantrekkelijke prostituee, zit Arnold logischerwijs niet om haar aanwezigheid te springen. De rest van het gezelschap, onder wie zijn nietsvermoedende vrouw Delta als hoofdrolspeelster, zijn echter zo onder de indruk van de actrice dat Arnold weinig keus heeft. Het wordt Arnold er vervolgens niet makkelijker op gemaakt wanneer blijkt dat zijn scriptschrijver (Will Forte) de jonge Izzy wel ziet zitten, terwijl de rebelse mannelijke hoofdrolspeler (Rhys Ifans) juist weer een oogje heeft op de vrouw van Arnold. En om het geheel nog iets ingewikkelder te maken mengen ook nog een obsessieve ex-klant van Izzy, zijn privédetective en een bijzonder kittige vrouwelijke psychiater (Jennifer Aniston) zich in het gebeuren. Wie bij het lezen van deze lap tekst de draad al kwijt begint te raken hoeft zich echter geen zorgen te maken. Op lichtvoetige wijze gooit Bogdanovich zijn overspelige personages in een rap tempo van de ene chaotische situatie in de andere, zonder dat de kijker in de war raakt of zich hoeft te vervelen.
Dat is grotendeels de verdienste van de uitstekende cast. Hoewel Bogdanovich bij het schrijven soms wel iets te nadrukkelijk gekeken heeft naar collega Woody Allen, komen de neurotische stadse typetjes (waar Allen groot mee is geworden) door de prima invullingen leuk uit de verf. Zo is hoofdrolspeelster Imogen Poots die haar Britse accent verruilde voor een platte Jersey-tongval aandoenlijk als dom blondje met het hart op de juiste plaats, terwijl Owen Wilson op zijn beurt opnieuw inhaakt op de charmante, doch ietwat zelfingenomen intellectueel die hij eerder in Midnight in Paris neerzette. Ook de bijdrages van onder meer Rhys Ifans en Kathryn Hahn zijn om van te smullen, maar het leukste optreden komt onverwachts uit de koker van Jennifer Aniston. De voormalig Friends-actrice is geweldig op dreef als een uitermate onredelijke psychiaterbitch die geen enkele tijd heeft voor haar patiënten en ze dat ook op heerlijk ongepaste wijze laat weten.
Naast de fijne hommage toch een vriendelijkere omschrijving dan kopieerwerk aan Woody Allen knipoogt Bogdanovich ook regelmatig naar andere romantische screwballkomedies uit het klassieke Hollywood. Natuurlijk ademen Izzy en haar verleidingskunsten één al Holly Golightly uit Breakfast at Tiffanys uit, maar ook de eekhoorntjeslijfspreuk die Arnold regelmatig gebruikt bij het imponeren van vrouwen blijkt een stuk minder origineel te zijn dan gedacht. De meeste verwijzingen zijn aardig gedaan en helpen wellicht ook wel de aandacht weg te leiden van wat zwakkere punten. Voor een uitgebreide grap heeft Shes Funny That Way daarmee eigenlijk iets teveel punchlines, waarmee de toevallige ontmoetingen en onverwachtse connecties soms wel erg vergezocht worden. Veel afbreuk aan het vermaak doet dat echter niet. Het loont om in elk geval nog te blijven zitten tot de laatste scène, waarin Bogdanovich als slotakkoord nog even een cameo van een bekende collega uit de hoed tovert. En nee, het is niet Woody Allen.
