De in de Big Apple geboren en getogen comédienne Amy Schumer is in ons land vooral bekend geworden van de sitcom Inside Amy Schumer die wordt uitgezonden op het televisiekanaal Comedy Central. In haar thuisland geniet de dertiger een grotere bekendheid en klom ze ook het podium op voor haar stand-upshow. De populariteit van Schumer laat zich gemakkelijk verklaren. Naast haar onovertroffen gevoel voor humor is ze een vrouw met wie het gemakkelijk identificeren is. Ze ziet er uit zoals normale vrouwen eruit zien die niet voor elke spier in hun lichaam een personal trainer hebben. In dit geval een compliment, want ze loopt niet rond in maatje zesendertig en straalt de ongemakken uit die bij het normale leven horen. Het is eigenlijk verwonderlijk dat de actrice pas dit jaar het witte doek weet te vinden. Ze debuteert als speelfilmactrice in het zelfgeschreven Trainwreck naar regie van hoe kan het ook eigenlijk anders Judd Apatow.
Schumer lijkt dicht bij zichzelf gebleven te zijn in haar rol van getroebleerde journaliste. Zo loopt ze in Apatows romkom naturel rond met net niet helemaal keurig netjes aangebrachte (oog)make-up. Geloof het of niet, maar haar personage Amy is een echte mannenverslindster. Er gelden voor Amy echter wel een aantal heel duidelijke regels die ze aan haar bedpartners dicteert. Zo moeten de mannen niet verwachten dat ze s morgens vroeg een boterham met pindakaas voor ze smeert. Lepeltje-lepeltje liggen is er ook niet bij, want dat is maar een oncomfortabele positie. Zelfs haar opgepompte spierbundel van een vriendje heeft niet door dat hij slechts één van Amys scharrels is. Ze is een dame die geen blad voor de mond neemt en uitgebreid de mannen en situaties in haar omgeving becommentarieert. Als Amy tijdens een redactievergadering van het met goedkope onderwerpen gevulde tijdschrift waar ze voor werkt een pitch van een collega weghoont krijgt ze de opdracht juist in de schoot geworpen. Amy heeft helemaal niets met sport, want wat is er nou zo bijzonder aan het kunnen mikken van een balletje in een net, maar uitgerekend zij mag een opkomend veelbelovend sportarts en -chirurg een diepte-interview afnemen. Het blijkt lastig voor de ambitieuze vrouw om werk en privé gescheiden te houden. Bovendien hijgt haar veeleisende hoofdredacteur Dianna voortduren in Amys nek met het vooruitzicht op een vette promotie en gaat het bergafwaarts met haar vader die in een duur verpleegtehuis is opgenomen.
De verbale grappendichtheid van de eerste helft van deze onderhoudende komedie is hoog en het is een tempo dat Schumer en Apatow onmogelijk kunnen volhouden. Lange tijd lijkt het dan ook dat Trainwreck nergens naartoe gaat en van komische situatie naar komische situatie hobbelt. Ook al is er op het plotmatige vlak lang weinig verheffends te beleven, het geeft Schumer wel de ruimte om haar cynisme er lekker tegenaan te gooien. Een verdieping dient zich eigenlijk veel te laat aan maar het is de gevatte humor die je er doorheen trekt. Maar als duidelijk is dat Apatow afstevent op een verliefdheid en romantiek om de hoek komt kijken, gaat de pit er een beetje uit. Linke soep, want wie heeft er nu zin in gevoelens als je met veel cynisme de wereld aanschouwt? Amy is nu juist zo heerlijk te genieten als alles tegenzit en ze ongebreideld haar mening over alles wat om haar heen gebeurt mag ventileren. Zelfingenomen is het zeker, maar Schumer brengt haar oneliners met bravoure, vooral omdat haar personage zich nauwelijks laat intimideren of imponeren door de poeha die haar omringt.
Nadat zelfs Amy erkent dat de ideale man bestaat, verliest Trainwreck venijn. Het is wachten op het clichématige conflict dat al het moois dat is opgebouwd dreigt te verknallen. Verliefde stelletjes zitten er niet op te wachten, maar de tegenslag redt de naar de achtergrond verdwenen humor. Juist als zaken tegenzitten en iedereen haar bedondert (waaronder zijzelf) blijkt Amy Schumer het grappigst uit de hoek te komen. Zoals in veel werkjes van Apatow worden er ettelijke pogingen ondernomen om de personages meerdere karakterlagen mee te geven. In dit geval is het Amys band met haar zus en zieke vader. Het is een wat overbodige toevoeging al maakt het het hoofdpersonage wel een stuk menselijker. Toch doet ééndimensionaliteit weinig kwaad, wat wel blijkt uit de heerlijk kattige rol van Tilda Swinton als Amys rondcommanderende bazin. Deze romkom is niet op alle punten geslaagd, vooral niet wanneer het sentiment het wint van de tragiek en het galspuwen van Schumer. Fans van basketbal komen eveneens aan hun trekken. Zo komen sterspelers LeBron James en Amare Stoudemire een balletje dunken. Tot slot is Apatow verplicht om de fake romantische tranentrekker The Dogwalker met Daniel Radcliffe en Marisa Tomei uit te werken tot volledige speelduur.
Lees ook het interview met Amy Schumer, Judd Apatow, Bill Hader en Vanessa Bayer.
