Films van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti vertonen één grote overeenkomst: ze volgen vrijwel altijd mensen in crisis. Zo draaide Il Caimano (2006) om een politieke crisis met Silvio Berlusconi en Habemus Papam (2011) om problemen binnen het Vaticaan. Nu brengt de regisseur ons Mia Madre, dat autobiografische elementen bevat en de existentiële crisis van een filmregisseuse toont.
We volgen Margherita die midden in de opnames van haar nieuwe film zit. Dat gaat moeizaam, want de crew vindt haar productie over een fabriek en stakende werknemers weinig inspirerend. De druk om toch een sterke film af te leveren is daarom groot en die groeit met de komst van de vervelende Amerikaanse acteur Barry Huggins. Daarnaast ligt Margheritas moeder in het ziekenhuis en blijkt zij niet lang meer te zullen leven. Hoe erg Margherita ook haar best doet om haar persoonlijke problemen gescheiden te houden van haar professionele leven, daar slaagt ze steeds minder goed in naarmate Mia Madre vordert.
De belangrijkste reden is de eerder genoemde Barry Huggins, die een onvriendelijke fabriekseigenaar speelt. Huggins schept graag op over zijn samenwerking met de legendarische filmregisseur Stanley Kubrick, die in werkelijkheid nooit plaatsvond. Daarnaast weet Huggins de taalbarrière zelden succesvol te overbruggen, waardoor hij zijn Italiaanse teksten soms wel tien keer moet herhalen. Een ander probleem is de nepsnor waar Huggins mee te maken heeft, die kriebelt en haalt hem regelmatig uit zijn concentratie.
De rol van Huggins wordt nogal matig gespeeld door John Turturro, die er niet meer dan een karikatuur van maakt. De scènes krijgen daardoor een wat lollige ondertoon, terwijl ze vaak erg serieus van aard zijn. Zo begint een scène waarin Barry zijn zinnen niet uitgesproken krijgt wat komisch, maar de kijker is zich er tegelijk van bewust dat Margheritas moeder op sterven ligt. Dat Margherita dan een woede-uitbarsting krijgt en Barry uit begint te schelden maakt de lading vervolgens een stuk serieuzer. Het is moeilijk om te ontdekken welke intentie regisseur Nanni Moretti heeft met dit soort scènes en daardoor komen ze niet goed over.
De film draait om themas zoals angst, controle, sterfelijkheid en verdriet, en draagt daarmee een sterke boodschap uit, maar de scènes met Huggins ondermijnen deze. De stukken waar Moretti zich enkel concentreert op het drama, steken dan ook ver boven de rest uit. Dat komt vooral door het erg sterke spel van Morettis muze Margherita Buy, die de problemen van haar personage sterk naar voren brengt en voelbaar maakt. Dat ze beetje bij beetje de controle verliest, valt op meerdere manieren aan haar te zien, waardoor haar gelaagde spel zeer sterk overkomt. Ook de rol van Moretti zelf vormt een goede toevoeging aan het geheel. Hij speelt Giovanni, Margheritas broer, die lijkt te accepteren dat zijn moeder op het punt staat te overlijden.
Moretti haalde naar verluidt voor Mia Madre inspiratie uit het overlijden van zijn eigen moeder en de manier waarop hij daarmee omging. Was de film niet zo wisselend van toon geweest, had hij een veel sterkere boodschap uit kunnen dragen over zaken als verlies en vergankelijkheid. De scènes met John Turturro maken van Mia Madre een wat onevenwichtig geheel, met als gevolg dat Moretti lang niet alles uit de thematiek weet te halen.
