Met zijn klassieker Vertigo introduceerde Alfred Hitchcock in 1958 een nieuwe filmtechniek. Laat de camera achteruit bewegen terwijl je inzoomt of rijd de camera naar voren en zoom uit: het geeft een desoriënterend effect. Ook tegenwoordig wordt het trucje nog regelmatig gebruikt om een beangstigend of duizelingwekkend gevoel over te brengen. Maar dat kan ook op een andere manier, bewijst Robert Zemeckis nu.
Een goede 3D-camera is alles wat je nodig blijkt te hebben. Als in de climax van The Walk koorddanser Philippe Petit over een kabel tussen de torens van het World Trade Center wandelt en het beeld over de balustrade heen duikt, geeft de diepte op het scherm exact het draaierige gevoel dat je normaliter alleen krijgt als je te dicht in de buurt komt van een gevaarlijk diepe afgrond. Hoe groter dat scherm, hoe beter.
Een IMAX-zaal bezoeken is dus een goed idee, hoewel The Walk daar niet speciaal voor gemaakt is. Zemeckis draaide zijn film met normale cameras, dus wordt het scherm niet volledig gevuld en is het immersieve gevoel niet zo sterk als bij een film als Interstellar, die wel voor een groot deel in IMAX-formaat werd opgenomen. Vermoedelijk was The Walk daar nóg duizelingwekkender van geworden.
De geweldige scène waar het allemaal om draait, speelt zich pas af tegen het einde van de film. Het waargebeurde The Walk opent met Petit op de fakkel van het Vrijheidsbeeld, die zijn verhaal aan ons presenteert als een enthousiaste circusartiest. We zien hoe de Fransman in Parijs zijn acrobatische kunsten aan voorbijgangers laat zien en met behulp van een mentor het koorddansen perfectioneert. Een bericht in de krant wakkert het vuur verder aan: in het New York van de jaren zeventig wordt gewerkt aan de hoogste torens ter wereld, dus moet en zal Petit erheen om de meest krankzinnige circusact aller tijden uit te halen.
Mensen die de Oscarwinnende documentaire Man on Wire hebben gezien, kennen de rest van het verhaal. Wat Petit dreef, hoe hij een team samenstelde, hoe hij in vermomming de torens bestudeerde en hoe hij uiteindelijk inclusief materiaal en zijn teamleden illegaal op het dak van het WTC kon komen om zijn stunt uit te halen voor een mensenmenigte die vierhonderdvijftien meter lager vol ongeloof toekeek. Net als de agenten die machteloos vanaf de toren moesten wachten tot de Fransman het zelf wel een keer mooi vond geweest.
Zemeckis werkt het allemaal af in een vlot tempo en volgens de gebruikelijke formule, waarbij de vastberaden Petit op de vooravond nog een inzinking krijgt en de mensen om hem heen zich steeds grotere zorgen beginnen te maken. Het verhaal van de excentrieke Fransoos vermaakte en verbaasde meer toen het uit zijn eigen mond kwam in Man on Wire.
Waar The Walk wel iets toevoegt ten opzichte van die documentaire buiten het uitmuntende camerawerk is de subtiele ode aan de Twin Towers die Zemeckis terloops brengt. Hij had heel makkelijk uit de bocht kunnen vliegen met goedkoop 11 september-sentiment, maar houdt de focus op Petits hartstocht en hoe die de aanvankelijk gehate torens wereldwijd beroemd en geliefd heeft gemaakt.
Dat de licht verknipte artiest met vet Frans accent daarbij niet verandert in een poppenkastfiguur, is te danken aan het toegewijde spel van Joseph Gordon-Levitt. Zijn energie is aanstekelijk en zijn accent overtuigt verbazingwekkend goed. Op zijn beste momenten wordt hij precies de innemende mafkees die in Man on Wire naar voren kwam.
