Haar Naam Was Sarah was de bestseller die de Franse succesauteur en journaliste Tatiana de Rosnay in 2006 definitief op de kaart zette. De Française had al behoorlijk wat boeken volgeschreven, maar moest lang wachten op haar grote doorbraak bij een wereldpubliek. Een verfilming van het oorlogsrelaas waarin twee verhaal- en tijdlijnen door elkaar liepen, was onvermijdelijk. Ook in de bewerking van regisseur Gilles Paquet-BrennerHeden werkten heden en verleden voortdurend op elkaar in en in elkaar door. Hetzelfde kan gezegd worden van Die Laatste Zomer, eveneens van de hand van De Rosnay.
De Nederlandse vertaling van De Rosnays boek Boomerang luidt vreemd genoeg Die Laatste Zomer. Deze naam is in ons land ook aan de verfilming gegeven. De oorspronkelijke titel dekt eigenlijk prima de lading van dit drama over een familie die geleefd wordt door de geheimen uit het verleden. Broer en zus Antoine en Agathe onderhouden een hechte band, maar kibbelen ook heel wat af over het zomerhuis van hun familie. Dit gebakkelei in de auto leidt er in de openingsscène toe dat het tweetal over de kop slaat en in het ziekenhuis belandt. Agathe moet nog een tijd revalideren, maar Antoine probeert de draad zo snel mogelijk weer op te pakken. Hij heeft dan ook nog wel wat rotzooi op te ruimen, want hij is gescheiden van zijn vrouw en moet de opvoeding van de kinderen met haar delen. Op het professionele vlak zit de klad er flink in. Juist dan loopt Antoine de mooie, maar enigszins ongepolijste Angèle tegen het lijf. Terwijl er heel voorzichtig iets moois tussen de twee op begint te bloeien dreigt het verleden weer te worden opgerakeld. De moeder van Antoine en Agathe is dertig jaar geleden overleden. Hun vader heeft nooit over haar dood horen praten, maar de antwoorden waar met name Antoine al zo lang op wacht dienen zich langzaam aan. De beerput van de familie Rey opent zich.
Die Laatste Zomer is een legpuzzel die zich zonder al te veel inspanning in elkaar laat leggen. In deze keurige verfilming presenteert regisseur Favrat de stukjes in hapklare brokken en wordt ook al de oplossing aangereikt. Er blijft dus weinig voor de verbeelding over. Favrat weet dit lange tijd te ondervangen met zeer degelijk acteerwerk en aardige karakteruitdieping. Mooi en vooral herkenbaar is bijvoorbeeld de komst van een nieuwe liefde, waarbij Antoine de vuile was het liefst zo lang mogelijk binnen wil houden. Dat deze ogenschijnlijk keurige Franse familie heel wat te verbergen heeft is niet zon hele grote verrassing. De leden ervan houden voortdurend hun keutel in en laten niet het achterste van hun tong zien. Dat moet op den duur dus wel gaan knallen. Deze onvermijdelijke explosie gaat gelijk op met het ontrafelen van het familiegeheim. Soms maakt De Rosnay het er zich wel heel gemakkelijk vanaf. Zo is er een ontboezeming van één van Antoines dochters bij haar tante Agathe die bij haar opeens een gloeilampje doet oplichten. Dit soort invuloefeningen doen het verhaal en dan met name het drama waarop het drijft geen goed.
Deze officieuze opvolger van Haar Naam Was Sarah neemt zienderogen aan kracht af. In de aftrap speelt Favrat met de complexe relaties tussen zijn hoofdpersonen en de historie die ze samen delen. Maar hun rol is ook behoorlijk doorzichtig. Zo fungeert nieuwkomer Angèle als de ogen van het publiek en samen met haar moeten we zien te achterhalen hoe het zit. De uitleg zelf is niet voldoende, Favrat meent er ook nog wat illustratieve flashbacks tegenaan te moeten gooien. De personages worden steeds ongeloofwaardiger en lijken bijna allemaal meerdere gezichten te hebben. Behalve de spil Antoine. Je zou hem een stabiele factor kunnen noemen, maar het is net zo goed een wat saaie goedzak. Dit is een degelijke Franse boekverfilming waarbij je fantasie niet aan het werk gezet hoeft te worden. Dan kun je misschien nog beter het boek lezen, dan kun je de plaatjes er zelf bij bedenken.
