Marijn Frank, bekend van de tv-serie Keuringsdienst van Waarde is zoals ze zelf zegt een knipperlichtvegetariër. Ze probeert geen vlees te eten maar heeft er angstvallig veel moeite mee dit vol te houden. Voornamelijk wanneer ze zwanger raakt begint ze meer en meer vlees te eten, maar zodra het kind geboren is wil ze haar dochter het liefst niet confronteren met datzelfde vleesverlangen. Ze is stiekem opgegroeid als vegetariër maar de wereld om haar heen lijkt vlees eten vrij normaal te vinden. Daarom maakte ze een documentaire om haar eigen standpunt te vinden: moet ze nu eigenlijk wel of niet vlees eten, en waarom?
Hoewel de documentaire gevuld is met vleeshaken, onsmakelijk geflubber van weggegooide organen en ander hongervernietigend audiovisueel materiaal, is Vleesverlangen geen aanklacht tegen de vleesindustrie of potentiële dierenmishandeling. In tegenstelling tot een Food Inc. of Earthlings houdt proefpersoon en tevens regisseuse Marijn Frank het op een intieme blik op haar gedachteproces omtrent de keuze tussen wel of niet vlees eten. Dat ongrijpbare doch bevredigende gesmacht naar vlees wordt evenveel belicht met een accepterende als een bezwaarlijke blik. De film velt dus geen naïef oordeel dat betuttelend voorschrijft hoe iedereen beter minder of geen vlees kan gaan eten, of dat het juist de normaalste zaak van de wereld is en altijd zo zal blijven. Wel is het een mooi pleidooi om vooral niet je ogen dicht te doen en te zien hoe mensen het eten van vlees proberen te verantwoorden.
In eerste instantie is er een simpel doel, om een keer eigenhandig een dier te slachten en daar echt achter te staan. Want als je vlees eet moet je niet simpelweg een ja-knikkende toeschouwer zijn met onzichtbaar bloed aan je handen; kokhalzend wegkijken zodra er een keel doorgesneden wordt maar wel lekker genieten van dat biefstukje en dus jezelf voorliegen over de consequenties van jouw vraag naar vlees. Even belangrijk als het uitplooien van verantwoording, is dus ook een zekere mate van bewustwording.
Echt interessant wordt het wanneer de onderzoekster allerlei externe partijen begint op te zoeken en deze haar mening beïnvloeden. Van haar ervaringen bij een goudeerlijke slager, tot een trotse chef-kok en een altruïstische vegetariër. Het zwaarst spreekt mogelijk nog wel haar manier van omgaan met haar dochter, die bijna symbool staat voor haar eigen keuze, die ze zelf eigenlijk niet durft te maken.
In meerdere gesprekken met een therapeut wordt dit belicht, ook de slager komt meermaals langs in een soort ontdekkingsreis van prioriteiten en het vasthouden aan principes. Voor een vraagstuk dat vrij snel ingewikkeld wordt, blijft Marijn behoorlijk eerlijk en geeft ze haar gedachtegang gedurende het hele proces prijs. De voors en tegens worden behoorlijk geladen in beeld gebracht met een duidelijke en sterke mening, maar zijn zodanig gelijk aanwezig dat het eindresultaat verbazend gebalanceerd of objectief blijkt. Uiteindelijk ligt de keuze welke kant de overhand zou moeten krijgen grotendeels bij jezelf.
Tevens gooit de knipperlichtvegetariër af en toe een droomscène in de mix die met een dikke humorvolle knipoog het onderwerp van lust in beeld brengt. Iets dat zomaar overdreven kunstzinnig had kunnen zijn maar dankzij mooie juxtaposities een bijzonder ontnuchterend en humorvol effect biedt op de serieuze gespreksstof.
Het is uiteindelijk niet de langste of diepgaandste documentaire rondom de (psychologie achter de) voedselindustrie. Wat hem wel bijzonder en bewonderenswaardig maakt is een zeldzaam soort eerlijkheid en een toon die de documentaire erg persoonlijk en intiem maakt, binnen een onderwerp dat veel kanten en complexe emoties kent. Er is hier geen schoktherapie of een beladen gevoel van wereldverbetering. Enkel een geheel eerlijke vraag over een ongemakkelijke en hypocriete lust naar het verorberen van levende wezens met een verbazingwekkend genuanceerd en persoonlijk antwoord daarop.
