Liefde is fijn, liefde doet pijn. Soms zelfs tegelijk. Maar in Mon Roi zeker ook na elkaar. In deze typische Franse praat- en schreeuwfilm worden we door regisseuse Maïwenn eerst heerlijk meegevoerd door de roes van de nieuwe liefde, en zijn we blind voor de tekortkomingen onder de oppervlakte. Je wordt haast zelf verliefd op de twee geliefden. Het enige probleem is dat vanaf het begin al duidelijk is dat alles verschrikkelijk mis zal gaan. Het verhaal van de liefde wordt namelijk volledig in flashbacks verteld, afgezet tegen de emotionele en fysieke revalidatie van de vrouw. Van dik hout zaagt Maïwenn daarmee flinke planken, maar de flashbacks hebben gelukkig genoeg kracht om deze houterigheid te boven te komen.
Die vrouw is Tony, of voluit Marie-Antoinette Jézéquel. Ze begint de film met een skiongeluk en is daar de rest fysiek en mentaal van aan het herstellen; in haar eentje en duidelijk zonder Georgio, de grote liefde van haar leven. In de flashbacks wordt hun liefdesgeschiedenis uit de doeken gedaan, van de spontane eerste ontmoeting tot schreeuwpartijen lang na hun scheiding. Aan het eind kun je je goed voorstellen dat Tony die jarenlange relatie moet verwerken en daar van moet bijkomen. Het is jammer dat Maïwenn dit dan zo letterlijk verbeeldt en binnen die onhandige metafoor ook nog eens dokters met tegeltjeswijsheden opvoert.
Het verhaal van Tony en Georgio en hun eerst fantastische en daarna destructieve relatie was beter af geweest zonder de structuur waarin telkens tussen hen en Tony's revalidatie geschakeld wordt. Behalve de voorspelbaarheid zorgt het contrast tussen hun prille geluk in de liefde en de latere pijn van Tony telkens weer voor een emotionele whiplash, die doet verlangen naar de flashbacks. Want Maïwenn slaagt er met behulp van haar twee hoofdrolspelers wel heel goed in om hun liefde te verkopen als iets wat je zelf ook wilt meemaken. Deze scènes zijn zo meeslepend dat je bijna een beetje verliefd wordt op de personages.
Daardoor komt het des te harder aan zodra het misgaat en de waarschuwing van Georgio uitkomt dat hij de 'koning van de klootzakken' is. Zo heerlijk als het eerste gedeelte van hun relatie, zo pijnlijk is alles wat daarna komt. De manier waarop de goede tijden zo invoelbaar zijn gemaakt, maakt begrijpelijk waarom beiden ook in de slechte tijden nog bij elkaar blijven, zelfs na hun scheiding. Net als Tony en Georgio wil je graag dat ze het weer net zo met elkaar kunnen vinden als vroeger, ondanks dat Georgio zich heeft ontpopt tot de koning van de klootzakken en Tony hem een veeg uit de pan terug geeft. Totdat die band zo kapot gemaakt is dat het niet langer meer kan om gelukkig te zijn met elkaar. Als kijker ben je na afloop ook zelf aan wat emotionele revalidatie toe.
