Iedereen heeft wel eens die avontuurlijke neiging gehad om die ene uitgestelde reis eens te maken, dat plekje te bezoeken waar je van droomt of gewoonweg je tuin uit te lopen met een flinke rugzak en maar te zien waar je terechtkomt. In A Walk in the Woods, gebaseerd op het gelijknamige boek, proberen Robert Redford en Nick Nolte ons te overtuigen dat je hier nooit te oud voor bent. Tegen beter weten in en alle adviezen wegwuivend maakt het volwassen bromanceduo de ambitieuze stap om de Appalachian Trail te lopen, een buitensporig lange wandelroute van ruim drieduizend kilometer waarvan de gemiddelde gezonde twintiger het einde niet haalt.
Misschien dat de synopsis de verwachting schept van een semidramatische midlifecrisisfilm. Het zit er niet heel ver vanaf, maar de toon betreft eerder die van een tienerroadtrip. Maar dan wel met rimpelige en rochelende oude mannen die er een zogenaamd wervelend avontuur van herontdekking van maken te midden van het prachtige Amerikaanse landschap. De af en toe pittoreske vergezichten gaan echter vergezeld van stuitende discussies. Niet om spijt en gemiste kansen of volwassen onderwerpen die je zou verwachten van de sterspelers, maar voornamelijk over berenvechten, batsen en buikwinden.
Op zich prima stof voor een niet al te serieuze roadtrip, maar in het kader van het natuurlandschap, het volwassen uitgangspunt en de prima acteurs verdienen vooral laatstgenoemden meer inhoud. Zeker wanneer je zit te kijken naar de dommige slapstick die de acteurs te verduren krijgen zoals een zwaar beladen stapelbed dat instort als een imploderende sandwich. Eenmaal gewend aan de knullige feelgoodaanpak heeft de film soms wel zijn momenten. Een zwaar irritante vrouwelijke medewandelaar en de banaliteit van de lopende fossielen zorgen wel eens voor bijzondere discussies en visuele grappen die je dan weer nooit zult zien in een tienerkomedie. Het is dan ook in de verste verte niet verboden voor oudere acteurs om een luchtige komedie te maken over succes, avontuur en vriendschap, maar het wordt hier bijzonder laagdrempelig verfilmd.
Het is jammer dat A Walk in the Woods niet de charme of nuance opzoekt die het boek volgens haar fans te bieden heeft. In plaats daarvan lijkt de verfilming een mismaakte mengelmoes met een volwassen kern en een kinderlijke vertelwijze die daar niet lekker op aansluit. Het verhaal kent geen bijzondere insteek, emotionele klappen of charmante relationele ontwikkelingen. Enkel de oppervlakkige en lollige aspecten van het potentieel veelzijdige reisthema worden uitgelicht, waardoor enige inleving uitblijft en rijke chemie tussen de acteurs nooit tot stand komt.
Robert Redford en Nick Nolte gooien gelukkig niet de handdoek in de ring. Beiden doen nog aardig hun best om een humoristisch en contrasterend duo te vormen. Met een succesvolle familieman aan de ene kant en een vadsige zwervende nietsnut aan de andere kant is er een mooie opzet voor leermomentjes en mooie dialogen. Er zit ook enige karakterontwikkeling in, zo kan Redfords personage dingen uiteindelijk laten gaan en leert het personage van Nolte niet zo snel op te geven. Toch lijkt deze opzet voornamelijk te danken aan het originele werk en voegt de filmische vertaling niet al te veel toe buiten de toeristische beelden.
Het grootste probleem is ironisch gezien nog wel het gebrek aan ambitie. Niet van de personages, maar van de verfilming. Hilarisch bedoelde taferelen worden wat neerslachtig opgezet met de diepgang van een Jackass-stunt, zonder enige opbouw of mooie snauwende discussies. Hier is geen scherpe eerlijkheid te vinden, ook geen familievriendelijke en tijdloze humor, enkel een luie grapfactor die weinig doet om zich te onderscheiden. Naast de makkelijke humor worden de situaties ook niet erg groots neergezet. De benarde situaties waarin het falende duo terechtkomt, worden terzijde geschoven of te makkelijk opgelost. Dramatische spanning of entertainende gesprekken vol frustratie en cynisme zijn uiterst minimaal. Bovendien is het nog wel eens te duidelijk gefilmd op een filmset die afsteekt bij de natuurbeelden; ergens benadrukt het heel mooi hoe kleinschalig en onambitieus de film is in het neerzetten van iets substantieels.
Deze avontuurlijke wandelfilm is niet dermate slecht uitgevoerd dat het een onkijkbaar verhaal wordt met enkel tenenkrommende pogingen tot humor. Dit komt voornamelijk door de best bekoorlijke Robert Redford en Nick Nolte en de uitblinkende vrouwelijke personages van Emma Thompson, Mary Steenburgen en Kristen Schaal. Toch laat de film te veel steken vallen met de laagdrempelige uitvoering. Banaal en simpel niet op een slimme of al te bewuste manier met verspild talent, onnodige slapstick en een kilometerslange lijst aan gemiste kansen voor poëtische momentjes. De acteurs in deze film verdienen een mooi canvas om hun acteertalent op los te laten, A Walk in the Woods is dat niet en lijkt het tevens nooit te ambiëren.
