Burlesque was ooit een vorm van musicaltheater waarbij een opera of klassiek theaterstuk werd bewerkt tot een grotesk, vaak parodiërend stuk. In de film Burlesque hanteren de makers de Amerikaanse, wat plattere variant van burlesque, waarbij vooral show, zang en striptease centraal staan. Hoewel het scenario dat de film moet dragen allesbehalve origineel is, blijft Burlesque redelijk overeind als rechttoe-rechtane musical. Al was het maar vanwege de indrukwekkende a-capellasolos van Christina Aguilera.
Voor het verhaal van de film geldt heel cliché: als je er één hebt gezien, dan heb je ze allemaal gezien. En dus begint het graatmagere verhaal met een ik ga weg naar de grote stad en kom hier nooit meer terug-scène. Degene die gaat is Ali, een jonge vrouw die niets liever wil dan dansen en zingen. Dat ze kan zingen weet de kijker dan al. In de enige echte musicalscène aan het begin van de film zingt ze vol overtuiging in de lege bar waar ze zojuist ontslag heeft genomen. Alle volgende zangscènes spelen zich af op het podium van een neoburlesqueclub in Los Angeles. Ali heeft geen familie meer en verder ook niets te verliezen, dus trekt ze de stoute schoenen aan als ze de magie van deze club heeft gezien.
Steve Antin maakt met Burlesque zijn speelfilmdebuut als regisseur en schreef tevens het scenario. Zijn eerdere scenarios leverden ronduit B-films op en helaas ontstijgt dat van Burlesque dit niveau helaas niet. Alle verhaallijnen - de opkomende ster Ali, de financiële problemen van de club en de opbloeiende liefde tussen Ali en Jack - zijn bijna tenenkrommend stereotype en voorspelbaar. Een typische genrefilm dus. Al waren de films in die categorie de afgelopen jaren beduidend beter.
Antin castte Christina Aguilera in de hoofdrol en dat werkt zowel in zijn voordeel als nadeel. We weten namelijk al dat ze kan zingen en dus zijn we minder verbaasd als ze dat ook verdomde goed blijkt te kunnen. Over het spel en de danskwaliteiten van Aguilera kunnen we maar beter kort zijn: ze kan erg goed zingen. Aguilera weet van Ali echter nooit de ster te maken die ze in het scenario moet zijn. Cher, die als de eigenaresse van de club werd gecast, kan ook nog altijd een goede strot opzetten. Als kijker ga je je wel steeds meer afvragen wat of wie er ín Cher zit, aangezien ze de vijfenzestig nadert en er de afgelopen jaren niets aan haar veranderd lijkt te zijn. Stanley Tucci speelt de assistent van Tess, een kleine, maar prima variatie op zijn rol uit The Devil Wears Prada.
Niet onbelangrijk bij de musicals: de muziek. Naast de eerder genoemde sterke zangperformances verdient ook deze een compliment. De nummers zijn grotesk en bombastisch, maar in combinatie met een flitsende cinematografie en montage werken ze goed. Dat dezelfde cinematografie in de achter-de-schermenscènes regelmatig stoort door een onzinnige en geforceerd aanvoelende handheldstijl wekt enige verbazing en is bovenal teleurstellend.
Al met al is Burlesque weinig origineel. De groteske dans- en zangacts hadden veelal rechtstreeks uit Moulin Rouge! afkomstig kunnen zijn. De film is mede daardoor slechts een matige afspiegeling van deze film geworden. Een doorsnee musicalfilm die zich alleen weet te onderscheiden door de zangkwaliteiten van de hoofdrolspelers, de opzwepende muziek en bijbehorende visuele stijl tijdens de nummers.
