De oude Romeinen duidden het midden van elke maand aan met de term idus. De bekendste idus is die van maart in het jaar vierenveertig voor Christus. Op die dag werd Julius Caesar door Brutus en andere politieke samenzweerders met drieëntwintig dolksteken om het leven gebracht. Caesar was destijds de machtigste politicus op aarde, een etiket dat je in onze tijd ook gerust op de president van de Verenigde Staten mag plakken. Dit geschiedenislesje heb je enkel nodig om de titel van het vierde lange regieproject van George Clooney te snappen. Hierin blijkt de weg naar de machtigste baan op aarde er één met hobbels, verdachtmakerijen en intriges. Precies zoals gebeurde bij Julius Caesar.
De politieke arena is vooral een smerige modderpoel. Er wordt dan ook geen enkel middel geschuwd om de tegenstander in het hemd te zetten of de beste mensen uit het andere kamp weg te kopen. Een affaire moet vanwege dreigende reputatieschade worden weggemoffeld en de pers moet je te vriend houden, maar ook weer niet te dicht in de buurt laten komen. In The Ides of March gunt Clooney ons een kijkje in de keuken van het democratische campagneteam. Als presidentskandidaat annex gouverneur Mike Morris heeft Clooney overigens maar een marginale rol. Het gaat meer om zijn campagneleiders en hun tactische strijd om de kiesmannen. De staat Ohio is van doorslaggevend belang en de talentvolle junior campagnemanager Stephen Meyers krijgt met de kijker een spoedcursus in gehaaide politieke spelletjes.
Clooney de acteur heeft een klassiek voorkomen dat naadloos past in het rijtje met namen van schermlegendes als Cary Grant en James Stewart. Voor Clooney de regisseur is het eigenlijk niet veel anders. Met zijn sfeervolle Good Night, and Good Luck. bewees het multitalent al dat hij graag een stijlvolle en nostalgische werkwijze aanhoudt, en regisseert vanuit de acteurs. The Ides of March, gebaseerd op het toneelstuk Farragut North van Beau Willimon, is eigentijdser qua setting, maar had zich wat gebeurtenissen en verbale verhandelingen betreft net zo goed in de Romeinse tijd kunnen afspelen.
De koffieminnende Clooney heeft een imposante lijst spelers bij elkaar gesprokkeld. De vele grote namen vertrappen elkaar niet, maar werken zoals het een professionele ensemblecast betaamt als een geoliede machine samen. Gosling maakt indruk als een geslepen lefgozer die meerdere malen op het punt staat alles te verliezen wat hij met veel ambitie heeft opgebouwd. Hij komt namelijk ettelijke keren voor een situatie te staan waarbij een verkeerde beslissing zijn hele leven dreigt te veranderen. Helemaal zuiver is het geweten van de gladde campagneleider niet, wat blijkt uit de wijze waarop hij probleempjes oplost en wanneer zijn ego gestreeld wordt door de tegenpartij.
De politieke arena is een wespennest, waar je de spanning wel van moet kunnen inzien. De dialogen zijn soms gortdroog, maar uit de monden van charismatische acteurs als Philip Seymour Hoffman, Marisa Tomei en Paul Giamatti leveren ze spectaculair verbaal vuurwerk op. Clooney uit tussen de regels door zelfs nog wat politieke statements, bijvoorbeeld over het homohuwelijk. De campagne die zijn personage voert heeft sterke overeenkomsten met de machtsstrijd van Barack Obama ruim drie jaar geleden. De kracht van The Ides of March schuilt in de realistische weergave van het politieke (lobby)spel en de rol van de media, gecombineerd met krachtige vertolkingen van een indrukwekkende cast.
