Na zijn doorbraak in het sportdrama Coach Carter en de danshit Step Up besloot Channing Tatum om zijn modellencarrière aan de wilgen te hangen en zich volledig om het acteren te storten. Het werk dat de dertiger tegenwoordig krijgt aangeboden, laat zich grofweg onderverdelen in romantiek en actiewerk. Echt veel kans heeft Tatum nog niet gehad om zijn ware kunnen te demonstreren, al liet hij in een bijrol in het kleine Amerikaanse drama A Guide to Recognizing Your Saints zien dat hij op het dramatische vlak best nog wat in zijn mars heeft. De acteur stond echter ooit zowat in adamskostuum voor uitzinnige menigtes. Tatum is namelijk een tijd lang stripper geweest en deze ervaringen greep hij aan om het project Magic Mike op poten te zetten.
In zijn dagen als stripper voerde Tatum de artiestennaam Chan Crawford. Zijn alter ego in deze vrije bewerking van zijn levensverhaal heet op het podium Magic Mike en in het dagelijkse leven Mike Martignano. Mike is begin dertig en loopt over van de ambities en de toekomstplannetjes. Helaas komt er bitter weinig van terecht. Overdag werkt hij als dakdekker en 's avonds staat hij zich voor welwillende dames uit te kleden. Zijn fooien bewaart hij voor zijn grote droom: het beginnen van een handel in exclusieve meubels. Op de bouwplaats maakt hij kennis met de jonge Adam (in wie we eigenlijk Tatum herkennen), die het na een werkdag op het dak alweer weet te verknallen. Ze lopen elkaar in het uitgaansleven opnieuw tegen het lijf en Mike weet Adam een baantje te bezorgen als manusje-van-alles in zijn stripclub die beheerd wordt door oude rot in het vak Dallas. Door een noodsituatie wordt de knappe Adam het podium op geduwd en is The Kid geboren. Mike maakt hem wegwijs in het wereldje.
Voor de regie van Magic Mike wist Tatum Steven Soderbergh te strikken, maar hij en zijn medeproducenten hadden hun geld beter kunnen besteden aan een diepgravender scenario. Soderbergh laat twee uiteenlopende kanten van het vak zien. Hij houdt de verwikkelingen rondom Mike en Adam ingetogen en klein, maar pakt groots uit als de heren halfnaakt op het podium staan. Toch kan Soderbergh niet echt zijn ei kwijt in het vlakke, richtingloze schrijfwerk van Reid Carolin. Er wordt gepoogd het stripperswereldje vanuit diverse invalshoeken te belichten, maar de nadruk ligt hoofdzakelijk op het groentje Adam die binnen afzienbare tijd nieuwe vrienden, aanzien en een aardig inkomen bij elkaar weet te strippen.
Er wordt veel tijd gestoken in de vele optredens die Dallas' uitkleedgroepje verzorgt. De fans van Tatum en medespeler Alex Pettyfer zullen het toejuichen, maar Soderbergh heeft ons na een optreden of twee wel duidelijk gemaakt hoe het er in de striptent Club Xquisite aan toegaat. Een serieuzere invalshoek wordt belichaamd door de introverte zus van Adam. Deze Brooke slaat de carrièremove van haar knappe broertje met een flinke dosis scepsis en achterdocht gade. Ze is een vreselijk stuk chagrijn dat vreemd genoeg de aandacht van Mike weet te vangen. Brooke moet het morele tegengeluid vertolken en Mike een andere richting in zijn leven opduwen, maar helpt het verhaal alleen maar flink in de vertraging.
Voor de keerzijde van Adams nieuwe baantje is nauwelijks aandacht, ook al gaat hij wel even flink de mist in als er xtc in het spel komt. De tragiek van het ouder worden zonder nog maar een millimeter opgeschoten te zijn in het leven wordt onderbelicht. Mike komt gaandeweg tot het besef dat hij toch eens aan een toekomst moet denken waarbij hij zijn kleren aanhoudt. Dit is dan ook gelijk de heftigste karakterontwikkeling die uit Magic Mike te destilleren valt, het enige glimlachje dat er bij Brooke vanaf kan buiten beschouwing gelaten. Een uitstekende Matthew McConaughey zet alle zeilen bij om zoveel mogelijk uit zijn rol te persen, maar gaat zichtbaar gebukt onder de ontelbare mankementen en gemiste kansen die zich in het scenario opstapelen. Hij krijgt zijn grote moment als er na anderhalf uur eindelijk eens een conflictje om de hoek komt kijken, maar zijn personage verzandt in afgezaagde dialogen en mag de aanvaring met zijn vrienden niet eens fatsoenlijk afmaken.
Van haat, nijd en afgunst binnen de stripformatie is nauwelijks sprake. Daar krijgt de rest van het collectief geen kans voor, want de focus ligt volledig op Mike, Adam en baas Dallas. De overige heren hangen er voor de vorm maar een beetje bij. Magic Mike is, alle degelijke vertolkingen en wervelend gechoreografeerde en gefilmde optredens ten spijt, zeker geen Boogie Nights over mannelijke strippers. Het is een trieste constatering dat de nieuwe Soderbergh zich nog het beste laat samenvatten met een opsomming van dingen die hoognodig gemist worden. Het resultaat is een hersenloos niemendalletje dat net als de heren die uit de kleren gaan weinig om het lijf heeft. De liefhebbers van welgevormde torsos en spierballen komen ruimschoots aan hun trekken, dat wel.
