Sofia Coppola heeft na The Virgin Suicides, Lost in Translation, Marie Antoinette en Somewhere nu haar vijfde speelfilm gemaakt, The Bling Ring. De Amerikaanse vertelt opnieuw het verhaal over een bevoorrechte wereld die in al haar extravaganza een grote leegte blijkt te herbergen. Nog steeds zien we die herkenbare visuele stijl met de perfecte muzikale omlijsting, maar waar haar vorige films zich kenmerken door een voortkabbelend relaas, gevangen in poëtische beelden met rake details en snedige dialogen, gooit ze het nu over een andere boeg. Haar nieuwste is een flitsende videoclip op lengte geworden.
The Bling Ring is een op feiten gebaseerde film over vijf rijkeluiskindjes die Hermès-tassen en Hollywoodsterren als hun belangrijkste levensinvulling zien, wat uitmondt in een serie inbraken bij beroemdheden als Paris Hilton en Lindsay Lohan. Op internet zien de tieners welke ster van huis is voor premières of benefietgalas en daarna is ook niet zo lastig te achterhalen waar dat huis ligt. Eenmaal binnen in de villas kan het graaien beginnen: kamers vol designerjurkjes, pumps en juwelen maar ook pistolen, drugs en naaktfotos. Met hun geroofde outfits vertrekken ze richting club die waar Paris ook graag komt en de onophoudelijk gemaakte pruillip-fotos worden nog dezelfde minuut op Facebook gezet.
De vergelijking met het eerder dit jaar verschenen Spring Breakers van Harmony Korine (Gummo), scenarist van Larry Clarks Kids en Ken Park, ligt meer dan eens op de loer. Blanke Amerikaanse jongeren die zonder enige overdenking of drempel totaal goddeloos worden to the point of no return. Beide films laten zich kijken als een lang uitgesponnen videoclip, vergezeld van een dampende soundtrack en laverend tussen verheerlijking en veroordeling. Ook Coppola toont de tieners en hun Bonnie & Clyde-lifestyle zonder een oordeel te vellen. Anders dan in Spring Breakers laat ze de hoofdpersonages zelf nauwelijks tegenstribbelen of twijfelen en ook zet ze geen afkeurende personages tegenover de criminelen. Als de Bling Ring zo wordt de bende genoemd gearresteerd wordt en nieuwsreporters elkaar verdringen om een quote, blijkt hoe gemeengoed de lifestyle geworden is.
Vanaf dat punt wordt de film eigenlijk pas interessant. Dan wordt het blikveld breder dan de highschool, de grote villas in de heuvels en de clubs waar de jongeren zich te buiten gaan. Nu komen ook de ouders en de media in beeld. Het onophoudelijk inbreken en feesten zorgt bij de kijker op den duur voor een schouderophalen.
De regisseuse en haar acteurs zijn op hun best in de scènes waarin de misdadigers interviews geven na hun ontmaskering. Coppola slaat de spijker op zijn kop in een scène waarin een journalist van Vanity Fair (dat een artikel baseerde op de plunderingen) een van de daders opzoekt. De reporter vraagt het meisje naar de discrepantie tussen haar spirituele zoektocht en de misdaden die ze heeft gepleegd. Juist dan wordt die discrepantie duidelijk, vooral tussen de onnozelheid van haar uitspraken en het gewicht dat zij en een hele rits generatiegenoten eraan geeft. En dan haar moeder, die haar trots omtrent dochters plotselinge sterrendom nauwelijks kan verbergen, en ook maar enigszins probeert mee te liften op het succes van haar kleine meid. Juist in het feit dat er geen kritiek komt van omgeving en samenleving, zit de kritische blik van de cineaste.
Toch mist The Bling Ring de combinatie van finesse en scherpe blik die we van de grande dame van de indiefilm gewend zijn. Waar Coppola ons met Somewhere (2010) al met het openingsshot te pakken had, komt ze de kijker nu pas na de arrestatie van de jonge delinquenten tegemoet. Het groteske wat eraan voorafging maakt in woorden veel meer indruk dan in daden. De extravagantie zit duidelijker in de uitspraken dan in de uitspattingen.
Jammer dat er zoveel aan vooraf moet gaan om met die terugblikkende talking heads tot de essentie te komen. Je zou er net zo verveeld en gefrustreerd van raken als die pubers zelf.
