Als het aankomt op jeugddramas, staat Nederland al jaren aan de wereldtop. Ieder jaar verschijnt er wel weer een film die een zwaar thema op een kindvriendelijke manier weet te verpakken, zodat ook de jonge kijkers kunnen begrijpen hoe het leven soms kan lopen. Zo ging Tony 10 over gescheiden ouders, Achtste-groepers Huilen Niet over kanker en De Groeten van Mike! over allebei.
Ook rouwverwerking is geen onbekende in ons land. Niet al te lang geleden verscheen het prachtige Kauwboy, over een jongen die vriendschap sluit met een vogeltje, om zo zijn nare thuissituatie te kunnen ontvluchten. Het Leven Volgens Nino vertoont gelijkenissen met die film. Ook hier zoekt een ventje via een huisdier een weg om zich minder eenzaam te voelen.
Ninos gezin is ontwricht nadat zijn moeder om het leven kwam bij een verkeersongeluk. Het jonge hoofdpersoontje kampeert sindsdien in de tuin en doet waar hij zin in heeft. Intussen sluipt grote broer Lucas s nachts weg om met een groep jongeren onrust te stoken en strompelt vader Bruno apathisch of stoned van de antidepressiva door het huis. Nino heeft op zijn beurt een konijn om zijn tijd mee door te komen. Van de ene op de andere dag begint het beestje tegen hem te praten.
De drie mannen des huizes leven ieder in hun eigen wereld om het grote gemis niet onder ogen te hoeven komen. Lucas is gevlucht in roekeloos en gevaarlijk gedrag, Bruno in verdovende medicijnen, Nino in zijn fantasie. Dat laatste element is vooral belangrijk in Het Leven Volgens Nino, want dit is in de eerste plaats een familiefilm.
Regisseuse Simone van Dusseldorp weet een prettig luchtige toon vast te houden, zonder daarbij het onderliggende drama uit het oog te verliezen. Zoals ze eerder al deed met het tienerdrama Diep en de kinderfilm Kikkerdril, blijft ze dichtbij de belevingswereld van de jonge hoofdpersoon. We zien Nino niet huilen om zijn overleden moeder, maar dat hij iets mist, is wel duidelijk. Hij kan gaan en staan waar hij wil, maar intussen is het jongetje op zoek naar aandacht en affectie. Omdat zijn vader nauwelijks praat en zijn puberbroer hem niet in zijn losbandige leven kan gebruiken, begint het aanhankelijke knulletje maar met dieren te praten. Die begrijpen hem tenminste wel.
Het Leven Volgens Nino gaat over isolement en slechte communicatie, themas die scenariste Urszula Antoniak ook eerder verwerkte in haar zwaarmoedige arthousedramas Nothing Personal en Code Blue. Het is logisch dat zij voor deze kinderfilm haar personages een betere uitweg geeft, maar die ommezwaai voelt wel iets te gemakkelijk en ongeloofwaardig aan. Een overkomelijk probleem, want de boodschap die erachter zit is belangrijker. In de voice-over verwoordt Nino het mooi: Als er iets is dat je eigenlijk niet durft te zeggen, zeg dat dan tegen iemand met hele grote oren.
