Dat de Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks gemiddeld ieder jaar een nieuw boek uitbrengt, lijkt eenvoudig te verklaren door het gegeven dat Hollywood in een net zo hoog tempo bezig is zijn werk tot films te bewerken. Dat heeft geresulteerd in tal van succesvolle producties, evenals irritatie bij mannen die door hun vrouw of vriendin met tegenzin naar de bioscoop zijn meegesleept. Sparks verhalen kenmerken zich namelijk door een grote mate van voorspelbaarheid en sentiment. Erger nog is dat na negen boekverfilmingen steeds duidelijker een formule zichtbaar wordt: wanneer het een romantische film betreft die zich afspeelt in het zuiden van de Verenigde Staten (bij voorkeur aan de kust), handelend over een tragisch verlopen relatie tussen twee jonge, aantrekkelijke mensen (het liefst van verschillende klassen), dan is de kans uiterst groot dat Sparks naam op de aftiteling voorbijkomt. Zelfs de posters van deze films lijken op elkaar.
The Best of Me lijkt met zijn twee hoofdrolspelers aanvankelijk enigszins af te wijken van de formule. Michelle Monaghan en James Marsden zijn weliswaar verre van onaantrekkelijk, maar met een leeftijd van rond de veertig toch wat jaartjes ouder dan de gebruikelijke hoofdpersonages in Sparks verhalen. Echter, al snel wordt duidelijk dat de film niet zozeer geïnteresseerd is in de twee volwassen mensen die ze neerzetten, maar vooral uitgebreid wil verhalen over de relatie die hun personages op jonge leeftijd hadden. Gedurende de film zal duidelijk worden waarom ze in het heden niet meer bij elkaar zijn, maar aangezien hij vrijgezel is en zij haar leven vergooit aan een liefdeloos huwelijk, is het niet moeilijk te voorspellen waar het verhaal vervolgens naartoe gaat.
De tienerversies van hoofdpersonages Amanda en Dawson worden gespeeld door de relatief onbekende Liana Liberato en Luke Bracey. Die eerste werkt prima als jonge variant van Michelle Monaghan, maar Bracey oogt en klinkt meer als Heath Ledger dan dat hij enigszins overtuigt als een twintig jaar jongere James Marsden. Niet dat dit er toedoet: zolang de acteur maar geregeld met een ontbloot bovenlijf rondloopt, peinzend naar de sterren kijkt en net genoeg tekenen van eigenzinnigheid vertoont, zal de beoogde doelgroep niets te klagen hebben. Want zoals de geoefende Sparks-lezer weet, zijn de tortelduifjes in kwestie perfecte wezens en zijn de problemen waarmee ze worden geconfronteerd altijd extern van aard.
The Best of Me vormt daarop geen uitzondering. Zo komt Dawson uit een clichématig white trash-gezin dat hem treitert en mishandelt, terwijl Amanda van dusdanig goede komaf is dat haar vader bereid is een stevig bedrag neer te leggen om hun relatie beëindigd te zien. Want dat het verhaal is gesitueerd in de jaren negentig, weerhoudt Sparks er duidelijk niet van het beproefde plotelement van een klassenverschil te gebruiken. Ook zijn andere stokpaardjes haalt hij graag van stal, dus verwacht een film met een zuidelijke setting, een wijze oude weduwnaar, een kus in de regen en veel shots bij zonsondergang. Kijk, je hebt al bijna je volledige Nicholas Sparks-bingokaart vol. Ten tijde van The Notebook wilden we er nog wel intrappen, maar inmiddels begint dit alles een wel erg uitgekauwd kunstje te worden.
