Als je van een afgeronde serie alsnog een film maakt loop je altijd het risico dat je een deel van je doelgroep misloopt: mensen die jouw personages nooit op het kleine scherm hebben gevolgd. Aan de andere kant wil je de fans ook niet teleurstellen. De beste manier is om her en der wat knipogen naar de verleden tijd te hebben, maar het verder te houden bij een opzichzelfstaand verhaal. Klem is daar absoluut in geslaagd.
Marius en Kitty hebben een nieuwe start gemaakt in Toscane. Ze runnen samen een bloemenwinkel, maar met tegenzin: het is sowieso niet waar hun hart ligt, maar ze kampen ook met een corrupte leverancier. Dus zodra ze de kans krijgen om voor een ongekend laag bedrag een wijngaard over te nemen grijpen ze die met beide handen aan. Daar is de dochter van de voormalige eigenaar niet blij mee. Net wanneer hun vrienden Hugo en Sophie vanuit Nederland op bezoek komen, begint een wraakactie waar ze allemaal bij betrokken raken - en uit moeten zien te komen.
Nou ja, vrienden? Voor iemand die de serie niet kent is evengoed duidelijk dat de reünie van de twee koppels tot stand is gekomen om hun tienerdochters te herenigen. Want Hugo is niet al te dol op Marius, en Sophie heeft beiden niet hoog in 't vaandel. Dat het de film lukt om dit direct over te brengen aan een nieuwe kijker is een goed teken.
Het is niet honderd procent perfect. In het begin zien we Hugo met een blonde meid in een juwelierszaak. Pas aan het einde van de film wordt duidelijk dat dit zijn oudere dochter uit een eerder huwelijk is. De dochter van Marius en Kitty komt pas heel laat samen met hen in beeld, waardoor je lange tijd denkt dat ze geen kinderen hebben. En je vraagt je af wat de ogenschijnlijk intelligente Kitty moet met de nek-getatoeëerde hork Marius; zij spreekt ondertussen al een behoorlijk woordje Italiaans, terwijl hij zich amper soepel kan uitdrukken in het Engels.
Het zijn problemen voor kijkers die de serie niet kennen. De volgers hebben geen uitleg nodig. En niemand zal moeite hebben met het plot van de film. Een zure Italiaanse erfgename wendt zich tot louche praktijken om de wijngaard van haar overleden vader uit handen van die vieze Hollanders te krijgen. Dat die net bezoek hebben houdt haar niet tegen.
In dit soort films maken de hoofdpersonages beslissingen waarvan je weet dat het niet de juiste zijn. Het is een simpele uitvlucht om het plot gaande te houden. Petje af voor Klem door in eerste instantie het verstandige pad in te slaan. Marius laat zich even ophitsen, maar Hugo maakt met harde woorden duidelijk dat ze de boel gewoon moeten verkopen in plaats van zichzelf in de nesten te werken. En dat doen ze! Helaas: "Just when I thought I was out, they pull me back in." En dat gaat dan weer een beetje op een slappe manier.
Klem heeft ook last van de gebruikelijke onlogica uit Nederlandse films die de geloofwaardigheid kan ondermijnen. Waarom blijven Hugo en Sophie op de geterroriseerde wijngaard als ze een auto hebben en er vlakbij een dorp is waar ze een hotel kunnen boeken? Waarom reageert de lokale politie zo lauw op wat het Nederlands stel overkomt op de wijngaard? Waarom gaat een volwassen personage een wandeling maken na gehoord te hebben dat iemand uit hun groepje diep in de problemen zit?
En zo zijn er meer van die kleine puntjes. Ook hoor je veel te vaak de woorden "I don't speak Italian. Can we speak English?" Dat is misschien realistisch, maar in fictie mag je dat op den duur gewoon overslaan. Drukt dit de pret? Zeker niet. Het is een interessant verhaal over mensen die in het buitenland geteisterd worden.
De spanning wordt mooi opgevoerd naar een derde akte waarin alles keurig een half uur op een kookpunt blijft. Er is een helder conflict en het is duidelijk wat op het spel staat. Toch besluit schrijver-regisseur Frank Ketelaar op dit punt ineens de komediedoos open te trekken. Het wordt niet plots een dijenkletser, maar er komen ineens een paar grollen die zich eerder niet lieten zien.
Dat geldt ook voor de climax. Hij past in de film - en is zelfs al eerder geïntroduceerd - maar hij breekt een beetje met de eerdere realistische en serieuze toon, en leunt op de humor die er op het laatste moment bij wordt gehaald. Deze keuze van Ketelaar maakt er een onevenwichtig geheel van, maar gelukkig niet extreem uit balans. Wellicht zijn de grappen bedoeld voor kenners van de serie.
