Mijn vader ging te ver, vertelt Mukunda Angulo. Hoe ver wordt heel pijnlijk duidelijk in de documentaire The Wolfpack. Zijn vader stond het zijn zeven kinderen en vrouw jarenlang niet of nauwelijks toe buiten te komen. Op een dag besloot Mukunda echter toch de voordeur uit te lopen. Niet veel later volgden ook zijn broers en zus en raakten ze bevriend met Crystal Moselle. Zij mocht uiteindelijk langskomen bij het gezin en maakte van hen een aangrijpend portret. De film won tijdens het Sundance Film Festival de Grand Jury Prize en niet zonder reden.
In The Wolfpack komt iedereen aan het woord: ouders Oscar en Susanne, en ook de kinderen. Iedereen mag zijn of haar kant van het verhaal vertellen en dat leidt tot een evenwichtig geheel. Susanne blijkt als jonge hippie ooit op vakantie te zijn gegaan naar Peru, om daar de beroemde Incastad Machu Picchu te bekijken. Tijdens die reis ontmoette ze haar toekomstige echtgenoot Oscar, die als gids op de berg werkte. De twee werden verliefd en hij besloot met haar mee terug te reizen, in een poging het in de Verenigde Staten te maken als rockster.
Dat plan mislukte helaas en het gezin kwam zonder geld te zitten, met als gevolg dat ze in een niet al te beste wijk in Manhattan een goedkoop appartement moesten huren. Daar klonken regelmatig geweerschoten en dat maakte hen bang voor het lot dat hun kinderen buiten mogelijk te wachten stond. Daarin ligt dan ook de voornaamste reden waarom ze veertien jaar niet of nauwelijks buiten mochten komen. Vader Oscar legt verder uit dat hij zijn kinderen wilde vrijwaren van sociale druk en dat daarin ook nog een reden lag voor hun opsluiting.
De kinderen leerden daardoor de wereld kennen middels films. Tijdens de hele documentaire zien we hoe ze grote Hollywoodfilms naspelen. Denk aan The Dark Knight, Pulp Fiction en Reservoir Dogs. Het heeft ze een bijzondere kijk op het leven gegeven en zelfs hun hele manier van praten en bewegen beïnvloed. Aan alles merk je de invloed van film en dat is erg interessant om te zien.
Documentairemaakster Crystal Moselle valt ook te prijzen om de toon van haar film. Geen enkel moment wordt het sentimenteel en ze schildert de kinderen nooit af als zielig. Ze zijn wie ze zijn en voelen zich daar prima bij. Wel merk je dat er enige animositeit bestaat jegens vader Oscar. Over moeder Susanne wordt dan weer zeer beschermend gesproken, terwijl zij net zo goed schuldig lijkt aan het feit dat de kinderen lange tijd binnen zijn gehouden. The Wolfpack is desondanks een evenwichtige documentaire te noemen met een uniek en fascinerend uitgangspunt.
