Rondom de millenniumwisseling dook voor de westerse bioscoopganger haast vanuit het niets een nieuw fenomeen op. Met The Ring werd duidelijk dat ze in het Verre Oosten ook hele aardige horrorfilms konden maken. Hier waren we vooral gewend aan seriemoordenaars met messen aan hun handen, moordzuchtige types die het leven van babysitters zuur wilden maken of lijpo's met een angstaanjagend masker op, maar de Japanse Horror liet ons kennismaken met veelal bovennatuurlijke fenomenen, zoals dode getraumatiseerde meisjes met sluik haar voor hun ogen.
Ringu van regisseur Hideo Nakata, gebaseerd op een boek van horrorauteur Kōji Suzuki, kreeg in thuisland Japan meerdere vervolgen, waaronder een prequel. Uiteraard waagde Hollywood zich aan een remake, met het emotioneel diepgaandere en zeer sfeervolle The Ring van Gore Verbinski als resultaat. De opvolger werd geregisseerd door Nakata zelf met nog steeds Naomi Watts in de hoofdrol, maar was een slap aftreksel van Verbinski's versie die meer draaide om de bezetenheid van een jongetje dan een enge video. Nakata excelleerde in grafische effecten zoals agressieve herten en van het plafond neerkletterend water in een badkamer, maar maakte er plotmatig een gigantisch rommeltje van.
Waarom er twaalf jaar na dato nog de noodzaak werd gezien voor een deel drie laat zich enkel met commerciële motieven verklaren. De liefhebbers van het genre vinden nog voldoende aansluiting bij de eerdere delen, al is het maar uit nieuwsgierigheid. De tamelijk onbekende filmmaker F. Javier Gutiérrez hoopt tevens een nieuw en jonger publiek aan te boren. Watts bedankte voor de eer en eigenlijk heeft Rings op de immer gekwelde, met videoband moordende Samara na weinig van doen met de twee voorgangers. Er worden ons nieuwe, nietszeggende personages voorgeschoteld en enkel het idee van het mysterieuze filmpje en het daaropvolgende telefoontje zijn overeind gebleven.
In deze tijd van digitaal geweld moest het legertje scenaristen, onder wie veteraan Akiva Goldsman, flink wat kunstgrepen uithalen. Universiteitsprofessor Gabriel, een rol van Johnny Galeckie die hiermee een van de twee bekende koppen van de cast vertegenwoordigt, vindt op een rommelmarkt een aftandse videorecorder en ontdekt bij het fiksen van het apparaat dat er nog een band in zit. Wat scènes later heeft de bolleboos de band bekeken en is pril gelukkig stelletje Julia en Holt bezig afscheid van elkaar te nemen. Holt gaat studeren en als zijn vriendinnetje op een gegeven moment hem tevergeefs skypet gaat ze op onderzoek uit. Holt is in de leer bij Gabriel en is net als veel van zijn medestudenten getuige van Samara's dodelijke, artistiek aandoende homevideo.
Met deze voorspelbare ontwikkelingen wordt de achtbaanrit van Rings in werking gesteld. Holt heeft zeven dagen om een kopie aan een ander voor te schotelen om zo aan de vloek van Samara te ontkomen. Julia duikt verder in de geschiedenis van het meiske en komt terecht bij wat vermoedelijk haar familieleden waren. Waar met name Verbinski juist de onderzoeksmissie van de hoofdpersoon aangreep om het drama op te zoeken, weet Gutiérrez maar geen rust te houden. Hij laat Julia in graftombes en donkere kelders kruipen en gooit er her en der nog wat misgetimede schrikeffecten tegenaan. Bijfiguren, zoals een blinde Vincent D'Onofrio, lijken vooral te worden opgevoerd om Julia de stuipen op het lijf te jagen als het plot op zijn gat is komen te liggen.
In The Ring Two speelde niemand minder dan Sissy Spacek de moeder van Samara. Er wordt flink wat gerefereerd aan Samara's achtergrond, maar helaas geen Spacek. De oplettende kijker zal flink wat discrepanties met de vorige delen ontdekken. Dat is nog tot daaraan toe als de schrijvers een blik originele invalshoeken hadden opengetrokken. In plaats daarvan zijn ze, hun gedeelde inspanningen ten spijt, op de proppen gekomen met een afgezaagd script vol tegenstrijdigheden en oninteressante personages die zich als een kip zonder kop op hun opdracht storten. Op gezette momenten wordt er dan een om zeep geholpen als herinnering aan het feit dat je nog steeds naar een enge film zit te kijken.
Rings voegt bitter weinig toe aan een reeks die met het tweede deel al een zachte dood was gestorven. Het is een typisch horrorproject van een ambitieus filmmaker die naam en faam hoopt te maken, maar dit bij voorbaat al kan vergeten door met een uitgebluste franchise aan de haal te gaan. Dit derde deel is prima te zien zonder enige kennis van de voorgangers. De vraag is of je dat wilt. Je kunt beter nog een keer Verbinski's remake of het origineel van Nakata opzetten. Voor wie er toch geen genoeg van kan krijgen: er wordt aan het eind gehint op een deeltje vier.
