Na het overtrokken spektakel van Man of Steel en Batmans introductie in het ongerijmde Batman v Superman, is het laatste personage van DC's 'Trinity' aan de beurt om de critici te overtuigen. Het is zonde dat Wonder Woman hekkensluiter is. Haar ingetogen solo-uiting blijkt namelijk de franchisestarter te zijn die het DC Extended Universe (DCEU) altijd al wilde. Regisseuse Patty Jenkins had geen simpele taak: in een enkele film worden het mythische Themyscira, de godenwereld, een alternatieve Eerste Wereldoorlog, botsende ideologieën en een feministische superheldin opgezet. Wonder Woman weet al deze elementen mooi te combineren in een hartelijke actiefilm dankzij vernuftig schrijf- en regiewerk.
De grootste kracht van Wonder Woman is het neerzetten van geloofwaardige, menselijke helden in een extravagante wereld. Met een Amazonenleger, geheime onzichtbare eilanden en goden die neerdalen op aarde, zijn er onvermijdelijke 'cheesy' momenten. De naam van het legendarische zwaard 'Godkiller' alleen al is lastig met een pokerface uit te spreken. Toch weet scenarist Allan Heinberg dit te verkopen, door het verhaal een bijzonder oprechte toon te geven en te vullen met allerlei kleine charmante momenten.
Zo krijgt Gal Gadot alle kans om Diana Prince te ontwikkelen. Ze groeit op als vechtlustige, maar bovenal naïeve oorlogsprinses die de wereld intrekt om de Eerste Wereldoorlog eigenhandig te beëindigen. Gadot brengt niet per se daverend acteerwerk, wel een ontzettend charismatisch en imposant personage. Chris Pine verzorgt het leeuwendeel van het subtiele acteerwerk en zet een nuchter en ietwat gekweld personage neer. Het duo heeft een onmiskenbare chemie dankzij vlotte dialogen en ontroerende confrontaties, die niet alleen zorgen voor karakterontwikkeling maar ook de botsing tussen de godenwereld en de historische gebeurtenissen geloofwaardig maken.
Doordat Diana Prince is opgegroeid in een idyllische omgeving zonder discriminatie, ontstaan er geestige cultuurbotsingen. Traditionele kleding, etiquette, alledaagse gewoontes, voortdurend moet Steve Trevor de wereldvreemde superheldin corrigeren. Achter die humor zitten duidelijke feministische ondertonen, waarbij dagelijkse of mannelijke taferelen in een ander licht worden gezet en de idealistische Diana Prince wordt geconfronteerd met de realiteit. Gelukkig is het nooit prekerig en zodanig verweven door het verhaal en het karakter van Wonder Woman, dat het nooit geforceerd overkomt. Eerder als essentieel en verfrissend.
Wat de film tevens enorm helpt, is de juiste hoeveelheid actie. In tegenstelling tot eerdere DCEU-films wordt alleen geweld ingezet wanneer het er echt toe doet. Er wordt meer ruimte gegeven aan karakteropbouw, maar zodra er een actiescène langskomt, heeft deze ook impact. Bovendien past het bij Wonder Womans ontwikkeling en een van de thema's: geweld is zelden de oplossing, eerder een recept voor escalatie en nodeloze conflicten. Af en toe glipt er wel wat invloed van Zack Snyder in een actiescène, zeker wanneer Wonder Woman in al haar slowmotion-glorie tekeergaat. Gelukkig weten Jenkins en Heinberg het visuele geweld te beteugelen door de actie op de juiste manier te verdelen.
Op één geheimzinnig koffertje na wordt geen enkel moment verspild aan de opbouw van het DCEU. In plaats daarvan richt Jenkins alles op een gefocust en hartstochtelijk verhaal over Diana Prince en haar aanvaringen met het menselijk ras. Het resulteert in een actiefilm vol contrasten: drama, humor, geweld, romantiek, supernatuurlijke taferelen en een nuchter wereldbeeld. Nog wel het belangrijkste element is de aartsvijand die een geloofwaardige ideologiebotsing heeft met de hoofdpersoon; iets dat Batman v Superman eveneens probeerde, maar nooit overtuigend bracht dankzij een gebrek aan samenhang en inleefbare personages. Dit is juist het sterkste punt van Wonder Woman. Het stoot nog niet een meesterwerk als The Dark Knight van de troon, maar laat wel zien dat het DCEU met vers talent in de regiestoel serieuze concurrentie kan bieden aan het MCU.
