Arend heeft een verrassing voor zijn vrouw Sylvia, die veertig wordt. Hij heeft zijn twee broers uitgenodigd. Met de een, Marcus, hebben ze sinds hij een jaar of vijf geleden van de familiezaak heeft gestolen geen contact gehad. Andere broer Tom doet de catering. Dus daar gaat Sylvia's plan om aan Arend onder vier ogen te vertellen dat ze een kind verwachten. En dat is nog maar het begin van de problemen, want er borrelt nog veel meer onder de oppervlakte van deze bonte verzameling verstoorde familierelaties. Laat vooral niemand alvast beginnen over de verdeling van de erfenis van pa, die een kamer verder op apengapen ligt.
Het script van Perfect Cadeau is niet zozeer tot stand gekomen door een schrijfproces, als door improvisaties tussen de acteurs. Het viertal en regisseur Hullegie kennen elkaar van de Meisner Acteer Studio in Den Bosch. Deze film laat zich daardoor het beste uitleggen als een werk van liefde. Het project is door middel van crowdfunding gefinancierd, oftewel het budget is vrij minimaal. In een dag of tien is de volledige film gedraaid en het grootste deel speelt zich af in één ruimte. De distributie is in eigen beheer, dus de film gaat maar op een paar plekken draaien.
Als de dynamiek in de kamer zich richt op attributen om mee rond te schuiven, is Perfect Cadeau op zijn sterkst. Zo krijgt Sylvia van Tom een veel te dure fles wijn cadeau, waarvan we snappen waarom ze die niet wil drinken. En er wordt lekker moeilijk gedaan met een tweede presentje waarvan de inhoud waarschijnlijk gevoelig ligt. Hier komt de het conflict het meest op scherp te staan, maar het biedt ook de beste gelegenheid tot lichtheid. En het helpt heel erg voor de kijkervaring dat er een object is dat symbool staat voor het gekonkel.
Of het door de improvisatie komt is moeilijk te zeggen, maar er zijn verhaalelementen die wat lastig uit de verf komen. Zo is er een eerdere ontmoeting geweest tussen Sylvia en Marcus, de verstoten broer die stiekem verliefd op haar is. Het is als plotpunt geïntroduceerd om spanning in het feest te brengen, vooral omdat Marcus hierdoor al eerder weet dat Sylvia zwanger is dan haar bloedeigen man. Maar later blijkt weer dat Marcus daarvoor al vaker heeft gezien hoe zij een zwangerschapskliniek bezocht. Dus ineens heeft die eerdere scène geen functie meer.
Al heeft het acteerwerk soms wat ongemakkelijks en zijn de acteurs het meest bedreven in maar één emotie tegelijk serveren, ze dienen het verhaal goed. Vooral Miron Hageman heeft een uitdagende rol te pakken. Met veel onuitgesproken gevoelens in haar blikken weet ze de aandacht vaak te pakken op cruciale momenten. Het personage van Werner Koenen is er vooral om het komisch te maken, en zijn bekentenissen op camera doen denken aan iets uit Modern Family. Maar zo grappig als dat wordt hij niet. Hooguit een beetje geestig. Het is niet waar de film op mikt, maar het is genoeg om het geheel wat lucht te geven.
Wat heel erg helpt is de bizarre ontknoping. Tijdens het hele etentje stapelt al onthulling op onthulling - sommige komen beter uit de verf dan andere - maar de laatste is een ware sprong in het diepe. Zelfs als je even van tevoren aanvoelt welke kant het opgaat, is het moeilijk te geloven dat Perfect Cadeau daadwerkelijk die stap gaat nemen. En dat doet 'ie gewoon. Je kunt de makers in elk geval niet verwijten dat ze geen ballen hebben.
Als de ambitie er is om op deze manier meer films te maken, mag dat zeker aangemoedigd worden. Er zijn vaker al improviserend films tot stand te komen, en Perfect Cadeau is heus niet het beste voorbeeld binnen dit format, maar voor een eerste is het lang niet slecht. Om hier goed in te worden, moet je het vooral vaker doen.
