De wind giert door het Spaanse platteland. Als je daar leeft, kun je maar beter met de wind mee bewegen. Tegen de wind in bewegen maakt het leven niet makkelijker. Maar soms kun je niet met de wind meewaaien en resteert niets anders dan de tegenwind te trotseren. Zo is het leven. Aan de andere kant moet je ook leren de onontkoombare feiten van het leven te accepteren, uit welke richting die wind ook draait. In Con el Viento (letterlijk: 'met de wind') staat die acceptatie voor de ene generatie centraal, terwijl een jongere generatie juist op de wind wil uitvliegen.
Monica sloeg ook ooit haar vleugels uit, om de wijde wereld in te trekken als danseres en het ouderlijk nest achter te laten. Ze maakte carrière met de beroemde choreografe Pina Bausch. Haar dans is de moderne dans, en Monica vindt daarin haar vrijheid Ze keert zelden terug naar haar familie, dat zou voor gelijkstaan aan zichzelf laten kortwieken. Maar is ze nog wel zo vrij? In de openingsscène oefent Monica in Buenos Aires haar dansbewegingen, maar deze zijn strak. Het voelt alsof ze opgesloten zit in zichzelf.
Dat wordt benadrukt doordat de camera dicht op haar huid zit - haar dans is moeilijk te volgen in extreme close-up, en de bewegingen blijven deels buiten beeld. Dan blijkt haar oude vader overleden te zijn en moet ze wel terug naar het ouderlijk nest, om haar oude moeder, schoonzus en nicht te vergezellen. Er is nog een broer, maar hij speelt nauwelijks een rol: Con el Viento draait om drie generaties vrouwen, voor het eerst en voor het laatst onder één dak terwijl buiten de wind blijft gieren.
Impressionistische beelden van landschappen en van de wind worden afgewisseld door scènes waarin de mensen weinig zeggen, en als ze wat zeggen niet altijd goed te horen zijn. De sfeer is soms even benauwend als de dans in de openingsscène. Mensen staren veel voor zich uit zonder iets te zeggen. Soms is het lastig om te doorgronden wat er in hen omgaat.
Uiteindelijk worden er wel stevige woorden gewisseld, vooral tussen Monica en haar schoonzus. Monica verwijt haar en haar moeder te snel het huis te willen verkopen en oude spullen te willen wegdoen, maar krijgt het verwijt terug dat ze er nooit was voor haar familie in de laatste moeilijke jaren van haar wijlen vader. De tijd heeft niet stilgestaan terwijl ze weg was en dat moet ze nu leren te accepteren: het leven gaat verder. Terwijl ook aan alles een einde komt, ooit ook aan ons allemaal.
Symbolisch is daarbij hoe de wind Monica eerst nog in de weg zit. Soms heel letterlijk, in de vorm van een gure wind die het haar moeilijk maakt om de was van de lijn te halen. Terwijl haar dans binnen maar niet echt vorm krijgt. Haar pure vorm van expressie blijft toch altijd dat dansen, niet het praten met haar familie. Door de opbouw van de benauwende stiltes, die daarna langzaam loskomt in gesprekken, is de finale zeer ontroerend. De acceptatie en de emoties komen allemaal naar voren in de vorm van dansen in de wind. Dan is Monica in haar element tegen én met de elementen, en kan ze loslaten terwijl ze loskomt.
