Achteraf had je beter kunnen én moeten weten, maar als je er middenin zit heb je geen flauw idee en voorzie je niets. Kleine handelingen of beslissingen hebben grote gevolgen. We weten het allemaal maar gedragen ons er niet naar. In de openingsscène van de Argentijnse thriller Rojo zien we een schoolvoorbeeld. Het zijn de menselijke ego's en emoties die een heldere kijk vertroebelen.
Twee mannen nemen elkaar de maat op het gebied van etiquette en goede manieren. De alom gerespecteerde advocaat Claudio zit in een klein restaurantje te wachten op de komst van zijn vrouw. Een hongerige gast die maar geen tafel kan krijgen vindt het maar wat asociaal dat de advocaat zonder drankje een plek bezet houdt. Na wat gemor vindt Claudio het wel best en staat zijn tafel af. De rust lijkt wedergekeerd, totdat de advocaat de zonderlinge vreemdeling ten overstaan van het hele etablissement de les leest en vernedert.
De avond en het etentje met zijn vrouw verlopen verder rustig voor Claudio, tot ze na afloop in de auto zitten. De ruziezoeker staat opeens midden op de weg en Claudio raakt met hem in gevecht. Uit pure wanhoop schiet de vreemdeling zichzelf door zijn hoofd. Claudio raakt in paniek en besluit het lichaam te dumpen in de eindeloze Argentijnse woestijn. Eind goed al goed zou je denken, maar Claudio's vrouw is in de veronderstelling dat hij de gewonde man naar het ziekenhuis heeft gebracht. De gevolgen van zijn daden zullen de advocaat blijven achtervolgen.
Het is wat lastig te duiden voor een buitenstaander, maar Rojo speelt zich af op een keerpunt in de Argentijnse geschiedenis. Het land voelt halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw de onrust toenemen. Het zal niet lang duren voor er een staatsgreep wordt gepleegd en het dictatoriale Videla-regime de macht grijpt en het land voorgoed verandert. De maatschappelijke turbulentie die het land doormaakt sijpelt door in het handelen van Claudio, maar je moet wel veel kennis van zaken hebben om dit te kunnen doorgronden.
Het gevolg is dat de nog jonge filmmaker Benjamín Naishtat met zijn derde speelfilm de kijker niet zo betrokken weet te krijgen als hem wellicht voor ogen heeft gestaan. De vele soorten en vormen van evidente symboliek helpen hierbij ook niet. Als er een mug in de woonkamer van Claudio zit zegt één van zijn gasten dat je het insect dood krijgt door hem te vermoeien door hem voortdurend op te jagen. Het lijkt erop dat Naishtat hiermee vooruitloopt op de klopjacht die Claudio te wachten staat.
En wat moeten we dan weer maken van de verdwijning van de door zelfmoord omgekomen vreemdeling? Hint de regisseur hiermee op de vele mysterieuze vermissingen die Videla op zijn geweten heeft? Juist doordat Naishtat zichzelf helemaal niet uitspreekt en de metaforen de ene keer te duidelijk en de andere keer juist abstract houdt lukt het hem niet om de volle aandacht vast te houden.
Als ook nog eens blijkt dat de vreemdeling niet zo vreemd is zal het je inmiddels allemaal worst zijn. Rojo kent zeker sterke momenten, zoals de genoemde verbaal sterke opening en de aanvaring tussen Claudio en een politierechercheur. De rest mist wat kracht omdat Naishtat de politieke onrust die het land in zijn greep hield onvoldoende verweeft met het lot en de lotgevallen van een succesvolle maar gewone man.
