Het leven van Julie Roy, het hoofdpersonage uit À Plein Temps, is het beste te vergelijken met een lastige jongleer-act. Iedere dag moet zij haar drukke kinderen verzorgen, in een sjiek hotel de kamers schoonmaken, haar kinderen weer ophalen, eten klaarmaken, en dan begint de hectische dag weer opnieuw. Julie weet de kegels nog net in de lucht te houden, maar één moment van onoplettendheid is genoeg om de act tot een vernederend einde te laten komen.
Dat moment zou wel eens sneller kunnen komen dan gedacht. In Parijs is een staking in het openbaar vervoer gaande, met als gevolg totale ontregeling en chaos. En dat terwijl Julie een sollicitatiegesprek heeft voor een betere baan, zodat zij de dagelijkse schoonwerkzaamheden in het hotel achter haar kan laten. Het is rennen, hopen op het beste en nog harder rennen.
Eric Gravel houdt het tempo van À Plein Temps hoog. De camera zit zo dicht op Julie dat het benauwd wordt. Je gaat zelf naar adem happen door Julies drukke, koortsachtige leven, waarin het woord 'pauze' nauwelijks van betekenis is. Julie heeft maar één mogelijkheid en dat is doorgaan.
Gravel blijft de druk opvoeren en werpt elk denkbaar obstakel voor Julies voeten. De oppas geeft er de brui aan. Julies bazin krijgt genoeg van haar onprofessionele gedrag. Julies ex-man weigert contact op te nemen. En natuurlijk is er het ontspoorde openbaar vervoer.
À Plein Temps is een kundig gemaakte film met veel snijdende spanning waarin ook goed geacteerd wordt. Maar het voelt ook alsof Gravel er iets te veel plezier aan beleeft om het leven van een alleenstaande moeder te ontrafelen. Wat is eigenlijk de reden dat Julie door de mangel wordt gehaald? Waarom maakt Gravel het zijn personage zo lastig? Is zij een controlefreak die moet leren om hulp te aanvaarden?
En dan is er nog die staking op de achtergrond. Is die bedoeld om de positie van arbeiders aan het licht te brengen? Of om te laten zien dat wij wel erg afhankelijk zijn geworden van het openbaar vervoer?
Het is bovendien wat eentonig om Julie slechts in benarde situaties mee te maken. Als zij eindelijk uit mag rusten tijdens een kinderfeest voelt dat als een verademing. Zij kan ook nog gewoon plezier hebben. Even een glimlach in plaats van tranen die hinten op een naderende zenuwinzinking. Je zou haar meer van die gelukkige momentjes gunnen.
Gelukkig gebeurt dat ook op het einde, als Gravel genade toont door de jongleer-act te stoppen. Dan zie je Julie van vermoeidheid stilletjes in elkaar storten. Eindelijk gloort beterschap aan de horizon.
