In zijn eentje struint een man door de bergen van Koerdistan, niet om te jagen, eten te verzamelen of hout bij elkaar te sprokkelen, maar om een panter te vinden. Niemand helpt hem, maar iedereen steunt hem in het volbrengen van zijn missie. In Sidik en de Panter portretteert Reber Dosky een man met een enorme liefde voor zijn leefomgeving, waarvan hij een beschermd gebied wil maken.
Al vijfentwintig jaar zoekt Sidik in het ruige berglandschap van Koerdistan naar een panter. Je zou hem kunnen bestempelen als een dorpsgek, een man met een rare uit de hand gelopen hobby. Al snel blijkt dat er een serieus verhaal schuilgaat achter deze zoektocht en dat het vinden van de panter niet zozeer een doel, maar een middel is. Als hij kan aantonen dat er panters in dit deel van Koerdistan leven, dan kunnen de autoriteiten het gebied tot Nationaal Park verklaren. En een Nationaal Park mag niet gebombardeerd, verbrand en geplunderd worden. Er zal dan eindelijk vrede heersen.
In de documentaire ontvouwt zich langzaamaan een nare, gewelddadige geschiedenis waarmee de Koerden in deze streek leven. Terwijl de camera vanaf een afstandje observeert hoe Sidik aantekeningen maakt, een geluidsrecorder aan een boom vastbindt en het indrukwekkende landschap aanschouwt, vertelt Sidik in de voice-over een persoonlijk verhaal. Met een zachte poëtische stem vertelt hij hoe hij als kind met zijn ouders moest vluchten voor leden van Saddams Ba'ath-partij. Hoe zij de huizen in het dorp in brand zetten en Sidik en zijn familieleden ineens vluchtelingen werden.
Tijdens zijn wandelingen door de bergen ontmoet Sidik verschillende mensen die hem een persoonlijk verhaal vertellen. Emotionele herinneringen aan gruweldaden waarbij familieleden om het leven kwamen worden gedeeld, maar ook het leven in de bergen komt voorbij. Over dit laatste is de één positiever dan de ander. Zo spreekt Sidik een jongeman die het liefst vandaag nog zou willen vertrekken. Ja, de natuur is prachtig en ja, zijn familie woont hier. Een baan kan hij echter niet vinden, ondanks dat hij een diploma op zak heeft. Een geschikte huwelijkskandidaat zal hij hier ook niet treffen.
Meermaals wordt de schoonheid van de natuur benadrukt. "We onderschatten de waarde van de natuur," vindt Sidik. Volgens hem biedt de natuur alles wat de mens nodig heeft, en toch gaat de mens niet altijd respectvol met de natuur om. En dat is best beschamend, als je de prachtige beelden van het magische Koerdische berglandschap (in verschillende jaargetijden) ziet.
In Sidik en de Panter blijkt een nauwelijks bewoond gebied vol verhalen te zitten. Mythes, herinneringen en verslagen van ooggetuigen die van generatie op generatie doorgegeven zijn. Ze worden zo overtuigend verteld dat je alles gelooft. De vertellingen bieden de Koerden houvast en houden de hoop levend. De hoop op het vinden van een panter. De hoop op een vredige toekomst.
