Regie: Julio Quintana | Scenario: Julio Quintana en Chris Dowling | Cast: Dennis Quaid (Wade), Jimmy Gonzales (Omar), Miguel Angel Garcia (Moco), Nathan Arenas (Hollywood), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2021

In het op waarheid gebaseerde feelgooddrama Blue Miracle moet een groepje Mexicaanse weeskinderen - onder leiding van 'papa' Omar - in actie komen nadat hun weeshuis is getroffen door een orkaan en de bank een achterstallige betaling vordert. Wat nu? Omar ziet nog maar één mogelijkheid om het hoofd boven water te kunnen houden: meedoen aan een lokale viswedstrijd, in de hoop het prijzengeld binnen te hengelen. Maar dan zullen ze wel wat hulp kunnen gebruiken van iemand met veel ervaring, zoals een ouwe zeerot.

Het resultaat is een melodrama dat veel te veel aan de oppervlakte blijft dobberen. Dat begint al bij de jonge spelers, die zo stijf als een stuk drijfhout acteren. Hun personages zijn bovendien niet bijster interessant: er is een nerdje, een grappenmaker, een bijdehandje en een stoere bink, maar stuk voor stuk ontberen zij een (tragisch) achtergrondverhaal dat nodig is om dat beoogde feelgoodeinde als een ware overwinning aan te laten voelen.

Ironisch dat een film over de strijd aangaan (met de elementen, het verleden of een blauwe marlijn) zélf niet in staat is om ergens voor te vechten. Er zijn voldoende opzetjes voor conflict, waaronder een rivaliteit tussen twee jongens aan boord, maar die worden evenzo snel weer de kop in gedrukt. Alsof het vermijden of snel afhandelen van een conflict ten goede komt aan het drama. Nee dus. Het zou hier juist best wat meer mogen broeien onder de schuimende oppervlakte, maar de makers van Blue Miracle zijn daar kennelijk niet zo in geïnteresseerd.

Gelukkig scoort de film op visueel vlak wel punten. Opvallend is de obsessie met de kleur blauw: er zijn blauwe T-shirts, blauwe muren, blauwe pick-uptrucks, blauwe zakdoeken, blauwe dobbelstenen, blauwe zwemvesten - enfin, het punt is gemaakt. Veel dingen kleuren blauw in Blue Miracle, wat de film een fris en helder aanzicht verschaft. In combinatie met de wijde shots op open zee levert dat een aantal prachtige plaatjes op. Leuk is dat de flashbacks dan weer in koele paarstinten geschoten zijn, zodat je nooit in verwarring hoeft te raken over waar de betreffende scène nou precies op de tijdlijn thuishoort.

Maar de echte reden dat deze Netflix-film nog nét niet kopje-onder gaat is toch Dennis Quaid. Zodra de acteur in beeld verschijnt, als nukkige, eenzame visserman op een oude schuit, wordt evident dat we zowat naar een halve verfilming van het boek 'The Old Man and the Sea' van Ernest Hemingway aan het kijken zijn. Inclusief de nietsontziende verbetenheid waarmee de visserman probeert een enorme marlijn aan de haak te slaan. Quaid is in elk geval een echte smaakmaker, terwijl hij mopperend en vloekend over het dek stiefelt. Die jengelende kinderen had hij echter gerust overboord mogen gooien.

Blue Miracle is te zien bij Netflix.