In 2015 schreef film- en theatermaker Rodrigo Bellott een uit het leven gegrepen theaterstuk over een controversieel onderwerp in zijn thuisland Bolivia. In dit theaterstuk belicht hij de problemen die LHTBI-jongeren in het Latijns-Amerikaanse land hebben met acceptatie door de conservatieve religieuze cultuur, en de verstrekkende gevolgen die dit heeft. Ook voor Bellott zelf waren de gevolgen immens. De liefde van zijn leven stapte liever het graf in, dan de kast uit, bang voor de reactie van zijn Boliviaanse ouders. Daarover ging in 2015 het stuk en enkele jaren later de gelijknamige film.
Rodrigo Bellott, in de film heet hij Sebastian, vertelt met Tu Me Manques hoe hij tegen de vader van zijn oud-geliefde Gabriel aankijkt. Een vader die niets snapt van een vrijgevochten seksuele moraal, die niet begrijpt dat mensen iets boven het familiebelang kunnen plaatsen. Hem is het familiebelang met de paplepel ingegoten en het is onderdeel van iedere cel in zijn lichaam.
De in de uitbundige New Yorkse gayscene levende Sebastian komt er door deze luidruchtige cultuurbotsing achter dat ook hij maar weinig snapt van de kortzichtigheid van Gabriels Boliviaanse vader die naar New York is afgereisd op zoek naar antwoorden. De antwoorden die hij zoekt gaan niet zozeer over de dood van zijn zoon, de zelfmoord was overduidelijk. Hij zoekt een verklaring voor hoe zijn in een heteroseksueel keurslijf geperste zoon, toch zo anders kon worden dan hij.
Sebastian struikelt al snel over het inzicht dat juist het wederzijdse onbegrip hun belangrijkste overeenkomst is. En dat door het aangaan van een dialoog dit kan worden omgezet in wederzijds begrip en acceptatie, wat in Bolivia zo ver weg lijkt. En met Sebastian struikelt ook Rodrigo Bellott soms even omdat hij net iets te persoonlijk bij zijn werk betrokken is. Als symbool voor de giftige gevestigde orde begint de vader als mikpunt van haat, maar zijn houding blijkt een beperkte houdbaarheidsdatum te hebben wanneer zij wordt blootgesteld aan een open dialoog. Meer nog dan Bellott zichzelf in eerste instantie gerealiseerd zal hebben.
In dit bijzonder knappe stukje cinematografie vinden niet alleen de LHBTI-gemeenschap en homonegativiteit elkaar. Tu Me Manques is een kunstig uitgedacht vlechtwerk waarin Bellott op verrassende wijze de grenzen tussen het leven en herinneringen daaraan, tussen fictie en werkelijkheid en tussen film en theater laat vervagen. Nog belangrijker is de brug die Bellott weet te slaan tussen begrip en onbegrip en liefde en haat, en die in Bolivia leidde tot massale coming-outs kort na de première van het theaterstuk. Het Tu Me Manques-effect werd het genoemd. En al zal dit effect in Nederland niet zo sterk zijn, het blijkt een uitstekende reden voor een bioscoopbezoek in deze zomerse internationale Pride Month.
