Acht jaar geleden verscheen The Croods, een animatiefilm over een holbewonersfamilie die na het instorten van hun grot op zoek moest gaan naar een nieuw onderkomen in de wildernis. Het resultaat was een bijzonder geslaagd avontuur, waarin een lach en een traan op perfecte wijze werden afgewisseld. Naast alle fraai geanimeerde beelden had de film een vrij simpel, maar sterk plot dat in hoge mate werd voortgedreven door urgentie. Die urgentie is in deel twee een stuk minder aanwezig, maar gelukkig hebben we de prachtige plaatjes nog.
The Croods: A New Age mikt wat minder op de zware emoties dan zijn voorganger, en moet het dus wat meer hebben van de humor. Het uitgangspunt is op zichzelf vrij grappig. De oud-holbewoners stuiten tijdens een van hun vele zwerftochten door de wildernis op een lusthof, waar pompoenen en enorme bananentrossen in groten getale aanwezig zijn. In een hilarische vreet-maar-raak-montage zien we de familie zich tegoed doen aan alles wat de tuin te bieden heeft. Alleen buitenstaander Guy heeft zo zijn bedenkingen bij dit gebeuren.
Jammer, net te laat. De familieleden lopen door hun eigen gulzigheid in een val, waarna de eigenaren van het gebied zich aan hen bekendmaken. Het blijken 'moderne' mensen te zijn, geen holbewoners. Vader Phil, moeder Hope en dochter Dawn lopen de hele dag op flip-flops, eten alleen voedsel uit hun eigen moestuin en wonen in een boomhut die van alle gemakken is voorzien, inclusief een lift van bamboe. Het zijn dus een soort hipsters avant la lettre. En dat zorgt natuurlijk voor wat scheve gezichten bij de oermensfamilie, die niet gewend is aan zoveel luxe en 'new age'-geleuter.
Die beschavingsbotsing is leuk gevonden en wordt uitgewerkt in scènes die de kijker zullen laten grinniken van plezier. De situaties zijn namelijk erg herkenbaar. Vooral de scène waarin Phil aan holbewoner Grug het idee achter zijn 'man cave' uitlegt is heel geestig, omdat zijn vrouw er eigenlijk helemaal niets van mag afweten. Zo zit The Croods: A New Age tjokvol maffe personages, creatieve vondsten en verwijzingen naar de moderne tijd.
In principe zou het tot leven wekken van alle prehistorische dieren uit een encyclopedie moeten volstaan om de boel eromheen wat op te fleuren, maar de makers van de The Croods-films gaan zelfs nog een stapje verder. In deze prachtige, kleurrijke wereld bestaat de fauna namelijk vooral uit allerlei kruisbestuivingen tussen verschillende soorten. Zo kan het gebeuren dat je plotseling oog in oog komt te staan met vreemde fantasiedieren, zoals mamkoeten, landhaaien of spinnenwolven. Niets is te gek in deze vrolijke animatiefilm, en dat maakt van het spotten van alle wonderlijke creaties een feestje op zich. Charles Darwin zou perplex staan.
Op thematisch vlak worden de lijntjes uit de voorgaande film netjes doorgetrokken in dit nieuwe avontuur. Vader Grug bekommert zich nog steeds om de veiligheid van de groep en probeert uit alle macht om iedereen bij elkaar houden, terwijl obstinate dochter Eep juist op een leeftijd is aanbeland dat ze haar eigen pad wil uitstippelen. Bovendien zijn Eep en Guy nu toch echt hoteldebotel op elkaar, wat ook weer een aantal nieuwe problemen met zich meebrengt. Die veelheid aan conflicten tussen de personages zorgt voor een bonte mozaïek aan thema's, maar het maakt de film ook wat minder gestroomlijnd en gefocust dan het origineel.
Ook nu weer koerst de film op een grootse finale af, waarbij enkele personages zich over hun eigen koppigheid heen moeten zetten. Dat werkt dit keer een stuk minder goed. Waar The Croods in zijn apotheose op eenvoudige, maar effectieve wijze vorm en inhoud bij elkaar bracht in een shot rondom een ravijn, krijgen we ditmaal gewoon een groot monster, dat thematisch gezien niets met de rest van de film te maken heeft. Een team-up van heldinnen, onder aanvoering van oma Gran, is dan wel weer helemaal van deze tijd, aangezien de klassieke rolverdeling hier voor heel even op de schop mag. De dames noemen zichzelf de 'Thunder Sisters' en verschijnen één voor één in slow motion in beeld met hun nieuwgekozen krijgsnamen, terwijl op de geluidsband een stoer en opzwepend poprocknummertje klinkt. Geestig. Tijden veranderen kennelijk, zelfs in de prehistorie.
