Regie: Chris McKay | Scenario: Zach Dean | Cast: Chris Pratt (Dan Forester), J.K. Simmons (James Forester), Betty Gilpin (Emmy Forester), Yvonne Strahovski (Romeo Command), Sam RIchardson (Charlie), e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2021

Als het je doel is om de aandacht van de hele wereld te trekken, werkt bijna niets zo goed als het ruw verstoren van een WK-wedstrijd. In The Tomorrow War is dat precies wat er in de opening gebeurt. Tijdens een belangrijk potje voetbal verschijnen er ineens - poef! - soldaten op het veld. Hun boodschap aan de mensheid doet huiveren: over dertig jaar tijd zullen we hier op aarde in staat van oorlog verkeren met een ras van agressieve, buitenaardse wezens. Hoe de soldaten dit weten? Simpel: ze komen net uit de toekomst.

Dan Forester, een veteraan die tegenwoordig biologieles op een middelbare school geeft, ziet dit allemaal live op televisie gebeuren en stamelt: "Is dit een grap?" Een logische vraag natuurlijk, maar programma's met een verborgen camera hebben over het algemeen niet zulke ruime budgetten dat de makers ervan een heel bataljon militairen uit een interdimensionaal portaal tevoorschijn kunnen toveren. Het is dus keiharde realiteit. Volwassen burgers overal ter wereld worden opgeroepen om zich aan te sluiten bij het futuristische verzet. Ervaring met het hanteren van (vuur)wapens is geen vereiste, maar natuurlijk wel mooi meegenomen.

Wat een toeval: laat onze hoofdpersoon nou net verstand hebben van wapens én wetenschappelijke zaken, wat van hem een gedroomde tijdsprongkandidaat maakt. De aanloop naar het onvermijdelijke moment waarop Forester (noodgedwongen) besluit om huis en haard te verlaten om ín de toekomst vóór de toekomst te strijden, duurt precies lang genoeg. In kleine, intieme scène wordt onze held met de nodige emotionele bagage en familieproblemen opgezadeld, zodat ook wij iets om zijn lot kunnen geven. Dat werkt best goed, omdat de makers de zaken op dit punt niet overhaasten.

Eenmaal in het jaar 2051 aangekomen, blijkt al die zorgvuldig opgebouwde spanning echter als lucht uit een ventiel te ontsnappen. Chris McKay, die hiervoor de hilarische animatiefilm The Lego Batman Movie maakte, keert met The Tomorrow War terug naar speelfilmformat, maar heeft zo te zien nog enige moeite met het creëren van effectieve actiesequenties. Zijn idee van een spannende scène maken betekent meestal: wild met de camera schudden en de volumeknop opendraaien op de hoogste stand, waardoor een zichzelf overschreeuwende, audiovisuele brij kan ontstaan. Chaos zoals je chaos dus liever niet ziet.

Zonde, want de twee A Quiet Place-films lieten bijvoorbeeld al eens zien dat een tegengestelde aanpak eigenlijk veel effectiever is: geen geluid maken. Wanneer Forester en zijn teamgenoten door een betonnen trappenhuis sluipen, in de hoop op die manier niet de aandacht van een sluimerend gevaar te trekken, beginnen de nekharen toch nog een beetje te rijzen. Daar, een paar etages hoger, schuilt iets in een hoek die alleen door een knipperende tl-buis wordt verlicht. Dit is de eerste keer dat één van de aliens in volle glorie in beeld komt, en het moet gezegd: als praktisch effect én in close-up zien die er nog behoorlijk angstaanjagend uit ook.

Tijdens het kijken dwalen de gedachten zo nu en dan af naar andere films waarvan The Tomorrow War ogenschijnlijk wat elementen heeft geleend. Een aanval waarbij de witte monsters als een soort krioelende termieten over een verdedigingsmuur spoelen, doet denken aan World War Z. Die dwaaltocht door een neergestort ruimteschip is dan weer net Prometheus. En het concept van oorlog in combinatie met tijdspelletjes roept herinneringen op aan Edge of Tomorrow, waarin ook een buitenaardse invasie centraal stond. Kortom: best een aardige mix van ingrediënten.

Zodoende voelt The Tomorrow War in alles aan als een grote blockbuster die gemaakt is voor het (kleine) thuisscherm. De film duurt lang, is log en luidruchtig, maar kijkt ook gewoon lekker weg als onbezonnen popcornvermaak. Wie het wil, kan in de wereldwijde monsterplaag een metafoor vinden voor de huidige coronacrisis, maar eigenlijk is zo'n vergelijking trekken onzinnig. Deze sciencefiction-oorlogsfilm schotelt ons gewoon een hoop nonsens voor en weet dat zelf gelukkig ook.

Onder een dikke laag van stupiditeit en geweld valt echter ook een warm kloppend hart te ontwaren, wat voornamelijk de verdienste is van acteurs Chris Pratt, Yvonne Strahovski en J.K. Simmons. Hun moeizame omgang met elkaar weet soms zelfs een gevoelig snaartje te raken, waarmee het verhaal wat aan menselijkheid wint. Of het voldoende is om er de massa mee te overtuigen, valt te bezien. The Tomorrow War zal zelf vermoedelijk niet de aandacht van de hele wereld trekken, maar met een release op een groot streamingsplatform als Amazon Prime Video weet je dat natuurlijk nooit helemaal zeker.

The Tomorrow War is te zien bij Amazon Prime Video.