De 'zuivering' is een uitlaatklep voor mensen die worstelen met haat, armoede, rassenongelijkheid en alle andere vormen van onrecht waartegen het Amerikaanse bestel niet opgewassen lijkt. Het idee is simpel: gedurende één nacht mogen alle burgers naar believen moorden, martelen en/of brandstichten, zonder dat dit voor hen juridische consequenties heeft. Maar wat nou als die ene nacht niet voldoende is om alle onvrede op elkaar te botvieren?
Het uitgangspunt van The Forever Purge, deel vijf in de reeks, wekt interesse: de film speelt zich af in Texas, vlakbij de Mexicaanse grens, en focust op immigranten en cowboys. Twee groepen die op gespannen voet met elkaar leven, zelfs in het post-Trump-tijdperk. De muur staat er nog steeds, dus dat geeft de film al gelijk een politiek tintje. De Amerikaanse personages in deze film krijgen zes uur de tijd om naar buurland Mexico te vluchten, daarna gaat de boel voor onbepaalde tijd op slot. Het is de contemporaine vluchtelingenproblematiek, maar dan omgekeerd. Hoe gaat men daarmee om?
Het script biedt ruimte voor sociaal commentaar, of voor satire wellicht, maar eigenlijk krijgen we geen van beide. Daarvoor mist de film scherpte. Een enkele keer wordt een personage op zijn vingers getikt, omdat-ie hypocriet is bijvoorbeeld, waarna het hersenloos schieten en slachten vrolijk verdergaat. Zonde, want onder dat stroperige B-filmsausje zit een potentierijk uitgangspunt.
The Forever Purge vertoont echter precies dezelfde mankementen als al zijn voorgangers. Dat begint al bij een script dat bol staat van matig schrijfwerk. Personages benoemen tijdens eigen of andermans handelen precies wat de kijker zelf ook wel kan zien. Daardoor ontstaan dialogen die gevuld zijn met dit soort frasen: "Ze komen achter ons aan!", "Ze schieten op ons!" en "Ze proberen ons te stoppen!" Het feit dat Purge-bedenker James DeMonaco zich om de haverklap moet beroepen op een deus ex machina - in de vorm van een personage dat ineens met een pistool te hulp schiet - maakt het er allemaal niet veel beter op.
DeMonaco vertrouwde de regie overigens toe aan iemand anders, net als bij het vorige deel The First Purge. Dit keer mag Everardo Gout in de regiestoel plaatsnemen. Op zichzelf een vrij sympathiek gebaar, maar Gout weet het geheel niet altijd even overtuigend in beeld te brengen. Met een lang, maar lusteloos trackingshot creëer je in elk geval niet de gewenste spanning, hoeveel ontploffingen en gillende mensen je er verder ook tegenaan blijft gooien.
Wat in het voordeel van The Forever Purge spreekt, is dat de moordpartijen eindelijk eens (voor een deel) bij daglicht plaatsvinden. Je ziet dus ietsjes meer. De film mixt Escape from New York met Mad Max - een smakelijke combinatie - en voegt daar zelfs nog een snufje Dracula aan toe. Niet verkeerd. Nu nog een manier vinden om die angstaanjagende anarchie daadwerkelijk voelbaar te maken bij het publiek. Wellicht in een volgend deel, al hebben James DeMonaco en co inmiddels meer dan genoeg kansen onbenut gelaten.
