Misschien is er niets zo pijnlijk als liefdesverdriet, zeker als je de boodschap "het is uit" niet zag aankomen. Hoe een liefdesbreuk je hele leven op zijn kop kan zetten laat de Deense regisseur David Färdmar zien in zijn film Are We Lost Forever. De titel verwijst naar het liedje dat Hampus schrijft naar aanleiding van zijn breuk met Adrian. In zijn schrift zet hij nog een vraagteken achter de woorden 'Are we lost forever'. In de titel van de film is deze gesneuveld en daarmee verraadt deze eigenlijk al het antwoord op de vraag.
De jonge mannen Adrian en Hampus waren ooit onafscheidelijk. Nu zitten ze verslagen naast elkaar in bed. Ze staren voor zich uit, terwijl de camera op hen inzoomt. Ze houden nog steeds van elkaar, maar er is geen "wij" meer. Al een tijdje niet meer. Het is uit en dat lijkt voor beide mannen moeilijk te bevatten. De helft van het bed gaat met Hampus mee, waarmee het gat dat hij in Adrians leven achterlaat pijnlijk zichtbaar wordt. De tranen vloeien rijkelijk.
Helemaal uit elkaars leven verdwijnen doen ze echter niet. Regelmatig kruisen hun paden en komen ze elkaar weer toevallig tegen. Veel vaker zoeken ze elkaar bewust weer op om samen koffie te drinken of uit eten te gaan. Ze missen elkaar, maar de gesprekken die Adrian en Hampus voeren zijn leeg en eindigen vaak in gekibbel. De conversaties voelen als opvulsels voor een langdradige film over hoe iemand vanwege liefdesverdriet niet verder met zijn leven kan. De vele expliciete seksscènes die voorbijkomen maken Are We Lost Forever er niet boeiender op.
Veel scènes spelen zich 's avonds of 's nachts af, de momenten waarop het gemis en verdriet het grootst is. De donkerte benadrukt de treurigheid van de situatie waarin de mannen zich bevinden. Het beklemmende gevoel van radeloosheid overspoelt de ex-geliefden regelmatig. Acteurs Björn Elgard en Jonathan Andersson, die beiden vooral rollen in televisieseries vertolken, zijn erg goed in het verdwaasd voor zich uitstaren. De weinige keren dat ze hun gezicht in een andere plooi trekken doen je verrassen.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Adrian, die de meeste moeite lijkt te hebben met het loslaten van zijn geliefde. Tevergeefs probeert hij te achterhalen wat de reden van de breuk was. Hij blijft hoop houden op een hereniging, waarmee hij zichzelf alleen maar pijnigt. Het personage evolueert amper en het is enigszins teleurstellend dat Färdmar anderhalf uur nodigt heeft om te concluderen dat Adrian echt verder moet met zijn leven. Of geldt hier dat de aanhouder wint? De regisseur zet je vlak voor het einde nog even op het verkeerde been en die scène levert het spannendste moment van de hele film op.
[Rating 2.5]
