![The Pale Blue Eye [Netflix]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/w1urckxm6076_hero.jpg)
Augustus Landor arriveert anno 1830 als een Sherlock in de sneeuw bij West Point, een afgelegen militaire academie aan de dichtgevroren Hudsonrivier. Het is een sfeerlandschap waar je u tegen zegt, behalve dat er buiten de poorten een lijk aan een boom bungelt. Helaas boet het mysterie van The Pale Blue Eye aan kracht in met ieder daaropvolgend slachtoffer, en overtuigt vooral de ijzige omgeving waarin de film zich afspeelt.
Door hoe een gedegen, ernstige Christian Bale met doorleefd kluizenaarsuiterlijk de eerste aanwijzingen afgaat, verwacht je niet dat zijn Watson-achtige tegenpool hem zal overstromen met de ene na de andere spraakwaterval. Maar buiten de poorten, nabij de eerste plaats delict, ontmoet Landor niemand minder dan Edgar Allan Poe. Harry Melling (bekend als Dirk Duffeling in de Harry Potter-films) speelt in de schaduw van Bale de iconische poëet. Die in zijn jongvolwassen jaren daadwerkelijk de winter van 1830 aan West Point sleet.
Het mag niet verbazen dat de slachtoffers elkaar na de eerste ophanging in rap tempo opvolgen. Landor wordt tijdens zijn zoektocht naar het kwaad gekweld door zijn eigen demonen: hij blijkt weduwnaar, en ziet voor zijn geestesoog zijn verdwenen dochter verschijnen. Als hij op den duur steeds meer het recht in eigen handen neemt, doet dat denken aan Bale's personage in Out of the Furnace, een eerdere samenwerking met regisseur Scott Cooper.
De samenwerking tussen de oudere Landor en de jonge Poe verloopt bepaald niet probleemloos, zeker niet als de cadet in opleiding geobsedeerd raakt door Lea, een stijlvol geklede jongedame die geplaagd wordt door een zeldzame ziekte. De beste aanwijzing naar de kern van het verhaal blijkt uit de occulte bibliotheek van een bejaarde raadgever (Robert Duvall) te komen.
Het is en blijft wat onwennig om Landor en Poe samen te zien, vooral omdat de aanhoudend serieuze toon van de film Bale beter ligt dan zijn tegenspeler. Toegegeven, het guitige imago dat Melling aan de Harry Potter-films heeft overgehouden zal sommige kijkers misschien ook wat dwarszitten, maar uiteindelijk ligt het meer aan het scenario. Puur omdat het Poe betreft, zo lijkt het althans, blijven zijn bezielde teksten elkaar opvolgen. Aangezien het mysterie zich intussen juist ontwikkelt tot een cultscenario, normaal vaak vruchtbare grond voor humor en absurdisme, voelt de oeverloos dramatische invulling van Poe's personage steeds geforceerder aan.
The Pale Blue Eye vertelt door zijn mengeling van persoonlijk drama en occult mysterie uiteindelijk twee verhalen. In theorie moeten die verhalen elkaar naadloos aanvullen, maar de praktijk is gekunsteld, omdat de dwarsverbanden het verhaal uiteindelijk opbreken en overdreven uitleggerig maken. De verzorgde beeldregie (met voldoende adempauzes tussen de scènes door) en het sfeerrijke aanzicht van een winters sneeuwlandschap houden de eerste grote Netflix-film van 2023 toch ruim twee uur boeiend.
The Pale Blue Eye is te zien bij Netflix.
