Met Canción Sin Nombre ('lied zonder naam') brengt de Peruaanse regisseuse en scenariste Melina León een prachtige hommage aan het verleden van haar vader. Hij schreef ooit een paginavullend artikel over kinderhandel voor 'La República', een van de grootste nationale kranten van Peru.
Dit is geen één-op-één-verfilming van die gebeurtenis, maar een sfeervolle achtergrondvertelling die bijzonder goed de tijdgeest van de jaren tachtig vangt. Door politieke corruptie, stijgende inflatie en aanvallen van Lichtend Pad, een communistische terreurgroep, wankelt Peru anno 1988. Midden in deze chaos treffen we de twintigjarige Georgina. Ze is hoogzwanger en hoort op de staatsradio dat ze voor hulp terechtkan bij een medische post in de hoofdstad Lima.
Je voelt onmiddellijk aan: daar had Georgina beter niet naartoe kunnen gaan. Direct na de bevalling wordt de baby bij haar weggenomen en staat de jonge vrouw er alleen voor. Haar verdriet om dit verlies is niet minder dan hartverscheurend. Elke dag keert Georgina vanuit haar geboortedorpje in de Andes terug naar de stad, om daar huilend op de deuren van de kliniek te bonzen, maar ze vindt daar geen gehoor meer. Ze doolt door eindeloze gangen en in trappenhuizen van het rechtsgebouw als in een ware Kafkaëske nachtmerrie.
Pedro, een jonge journalist, is de enige die oog lijkt te hebben voor Georgina en besluit daarom een onderzoek te starten naar het vermiste kind. Maar ook hij zit muurvast, kan niet opboksen tegen het systeem dat hem gevangenhoudt. In een formidabel geschoten 'longtake' stapt Pedro aan boord van een bootje dat vervolgens langs krakkemikkige huisjes in de haven vaart, maar de vrouw met wie hij ondertussen spreekt geeft hem jammer genoeg geen inlichtingen. Alleen waarschuwingen.
Canción Sin Nombre is gefilmd in gruizig zwart-wit, in een ouderwetse beeldverhouding van 4:3, waardoor dat akelige, beklemmende gevoel eigenlijk nooit verdwijnt. Soms vervagen de personages bijna in de overbelichte shots, alsof ze helemaal niets voor hun omgeving of de film betekenen. Dan weer zijn ze net zwarte schimmen, hun silhouetten scherp afgetekend tegen de nachtelijke lucht boven de Andes. Zo speelt Melina León constant met contrasten en thematische tegenstellingen.
Door de insteek, sfeer en cinematografie doet Canción Sin Nombre bovendien heel sterk denken aan Roma (2018) van Alfonso Cuarón. Niet de minste om mee vergeleken te worden. Ook nu weer kan de regisseur in kwestie bogen op de ijzersterke performance van een jonge vrouw die haar debuut maakt als actrice. Pamela Mendoza wekt medelijden, maar onder dat permanente masker van krokodillentranen zie je ook een hoop vastberadenheid. Haar laatste scène is, in al zijn eenvoud, wonderschoon.
