Is er nog een originele draai aan de maffiafilm te geven? Of aan het cliché van de misdadiger die met pensioen wil, na nog één laatste grote klus? Alberto de Michele probeert het in ieder geval met The Last Ride of the Wolves. Geen spanning, spektakel of glamour, maar alleen het proces en de planning. Origineel en eigenzinnig, maar ook niet altijd even boeiend.
Alberto de Michele filmde The Last Ride of the Wolves als een documentaire over de oudere maffioso Pasquale, gespeeld door zijn vader Pasquale. De oude rot in het vak wil met pensioen, maar kan pas op zijn lauweren rusten na één laatste grote roofoverval (van een geldtransport). Daarvoor verzamelt hij de 'Wolven', een groep beruchte roofovervallers. Alberto speelt de chauffeur die Pasquale overal naartoe rijdt.
Veel van The Last Ride of the Wolves speelt zich af in de auto en bestaat uit gesprekken tussen de twee De Micheles. Of eigenlijk vooral uit Pasquale die tegen Alberto praat. Over wat hij allemaal moet doen om de zaak rond te krijgen ter voorbereiding van de overval. Over wie je voor de gek moet houden, en hoe. Over het weer. Over corruptie in de voetbalwereld. En over zijn gokverslaving.
Want zijn grootste twee problemen zijn dat hij één van de beveiligers van het geldtransport niet kan vinden, die heeft beloofd hem de tijd en route van de truck te geven. Omdat hij zelf ook gevaarlijke gokschulden heeft. Pasquales tweede probleem is dat hij, terwijl hij op zoek is naar deze man in allerlei goktenten, zelf ook flink wat van het geld vergokt, dat hij van tevoren bij elkaar sprokkelde om de klus te klaren.
The Last Ride of the Wolves wordt echter nooit echt een thriller met die gokverslaving als spanningselement. De vraag of wat we zien echt is, zorgt wel voor enige spanning. De Michele heeft zijn best gedaan om alles waarachtig over te laten komen, als een geheime blik in een wereld die we eigenlijk niet mogen zien. Maar wat we vooral zien is dat een roofoverval voorbereiden voornamelijk bestaat uit heel veel rondrijden en met mensen praten.
Daarvan krijgen we slechts een deel te zien. Soms stapt Pasquale ergens uit en loopt naar binnen en komt later weer naar buiten. Samen met Alberto krijgen we via Pasquales monoloog te horen wat er gebeurd is. Deze focus op het proces, tot in de uiterste details, maakt wel duidelijk hoe alledaags en zelfs saai het leven van een maffioso en de mensen om hem heen kan zijn.
Het levert echter niet heel dynamische cinema op. Ook met een lengte van amper tachtig minuten (inclusief aftiteling) wordt het volgen van het hele proces toch wat langdradig na verloop van tijd. Dat maakt van The Last Ride of the Wolves een monotone maffiafilm, met een interessant concept maar een eentonige en ietwat teleurstellende uitvoering.
