Veel Bollywoodfilms duren drie uur. En er zitten liedjes in. Dat is voornamelijk omdat er heel wat mensen in India wonen voor wie een bioscoopkaartje een luxe is, dus dan willen ze lang en breed vermaakt worden. Zou dat in mildere vorm ook gelden voor Oost-Aziatische films? Die hebben meestal ook de neiging om iets langer te duren dan nodig. Ook Broker duurt ruim twee uur terwijl de boodschap er voor die tijd al is uitgeperst.
Een jonge vrouw laat 's nachts haar baby achter bij een kerk. Dong-soo en Sang-hyeon, twee criminelen die vondelingen illegaal verkopen aan kinderloze stellen, nemen de baby mee. Dan blijkt de jonge vrouw toch haar baby terug te willen. Als ze ontdekt wat er aan de hand is, reist ze echter met de mannen mee om ouders voor haar baby te vinden. Maar ze vindt iedere geïnteresseerde koper ongeschikt, en tijdens de reis wordt het groepje haast een gezin. Ondertussen proberen twee agenten ze op heterdaad te betrappen.
Een babyluik bestaat al sinds de middeleeuwen. In Nederland hebben we een variant waar vrouwen anoniem hun baby kunnen achterlaten in een kamer. In Zuid-Korea hebben ze het letterlijke luik en daar wordt redelijk wat gebruik van gemaakt. Gelukkig is Broker geen anti-abortuspleidooi. Een van de politieagenten vraagt terecht of de geboorte van een kind wel wenselijk is als het zo goed als zeker een deprimerend slecht leven te wachten staat.
De film is doordrenkt van het thema, en niet op een subtiele manier. De vrouw die haar baby achterlaat is ouderloos, Dong-soo komt uit een weeshuis, Sang-hyeon ziet zijn dochter zo goed als nooit na zijn scheiding en gaandeweg sluit een grappig weeskind zich aan bij de anderen. Vanzelfsprekend vertellen ze elkaar hoe hun situatie voor ze voelt, wat het doet met hun identiteit. Ben jij jezelf als je een naam hebt die je niet hebt gekregen van de persoon die je gebaard heeft?
Het openingsshot van Broker geeft de belofte dat je krachtige cinematografie gaat krijgen: op de achtergrond het nachtelijke stadscentrum van Busan, op de voorgrond een verlaten steeg waar de regen met bakken naar beneden komt. En ineens komt op afstand iemand aanlopen. Enkele minuten later stapt Sang-hyeon op een andere locatie uit zijn busje. Het is nog steeds donker, maar het rode remlicht van een andere auto verlicht de achtergrond.
Al gauw leer je dat het een valse belofte was. Het is nog steeds professioneel camerawerk maar de doordachte kunst is er van af. Alles wordt helder in beeld gebracht, maar de film maakt niet langer visueel indruk. Was het een bewuste keuze om sterk van start te gaan en daarna over te stappen op een makkelijke standaard, of was het te veel werk?
Hetzelfde geldt voor het scenario. De eerste helft kabbelt lekker voort; het is een rustige film maar elke gebeurtenis is een ontwikkeling naar de volgende, en de personages beginnen te ontdooien richting elkaar. Dan komt een punt waarop alles in herhaling valt, het plot ligt stil, er valt niks meer uit het thema te halen.
Vanaf dan voelt Broker als een lange film, alsof een speelduur van minimaal twee uur een verplichting was van de filmstudio. Of de filmmakers zijn echt van mening dat elke scène essentieel is. Door dit rekwerk komt het hoogtepunt niet erg hard aan, en is de afronding precies dat: we breien er even een einde aan, jongens.
Toch loop je niet de zaal uit met het gevoel dat je een slechte film hebt gezien. Er waren hartverwarmende momenten en menselijk leed. En humor, Broker is geen zwaarmoedig drama dat zichzelf te serieus neemt. Personages blijven maar doorgaan over de wenkbrauwen van die baby, en dat weesjochie dat zich aan de anderen vastklampt lijkt haast een schattig personage uit een animatiefilm. Het was best een fijne roadtrip.
