Guy Ritchie slaat voor de vijfde keer de handen ineen met actiekanon Jason Statham en komt met een ludieke twist op het spionagegenre. Operation Fortune is met zijn rechtdoorzee plot en komische inslag duidelijk bedoeld voor een breder publiek, en dat is misschien even schakelen voor de fans. Ook al is het geen typische Ritchie-film, het is wel degelijk een vermakelijke actiekomedie, die je vooral niet te serieus moet nemen. Dat doet de film namelijk zelf ook niet.
Superspion Orson Fortune wordt door de Britse geheime dienst ingehuurd om te voorkomen dat een wereldbedreigende technologie in verkeerde handen valt. Orsons vaste team is bezet dus hij moet met tegenzin samenwerken met de alleskunner maar groene J.J. en CIA-computerspecialist extraordinaire Sarah Fidel. Het team komt een deal op het spoor om het gestolen wapen met codenaam 'the Handle' te verhandelen en ze rekruteren Hollywoods grootste filmster Danny Francesco om de operatie van de stinkend rijke wapenhandelaar Greg Simmonds te infiltreren.
De film heeft een vliegende start en zuigt je meteen het verhaal in. In rap tempo schetst hij de randvoorwaarden en introduceert hij de personages. Van meet af aan is duidelijk dat Operation Fortune een enerverende rit gaat worden. Door de strakke montage, uitmuntende cameravoering en imponerende soundtrack zit de sfeer er gelijk goed in. De diepgang is duidelijk het kind van de rekening, maar met Guy Ritchie aan het roer vertrouw je erop dat het goedkomt.
Naarmate het plot vordert blijkt het echter wel een Ritchie in afgeslankte vorm. Een Ritchie light. Alle gebruikelijke elementen zijn aanwezig maar komen minder sterk samen dan we van de regisseur gewend zijn. De film werkt een relatief standaard spionage/actiescenario af en volgt een kaarsrechte lijn van begin tot einde. Plannetjes worden gesmeed, computers moeiteloos gehackt, voorspelbare hobbels genomen en identiteitsloze schurken neergemaaid. Het ziet er allemaal spectaculair uit maar het gaat té makkelijk en doet inspiratieloos aan.
Het hoge tempo en de parodie-insteek op het spionagegenre maken een hoop goed, maar bij een film met Ruse de Guerre (oorlogslist) in de titel verwacht je toch iets meer intrige. Ritchie vervangt in Operation Fortune zijn authentieke Britse stijl - inclusief het vervreemdende Cockney Engels en de verfijnde donkere humor - door onbezielde bombarie voor het grote publiek, en slaat zo zijn anders gelaagde Shepherd's pie plat tot een licht verteerbare afbakpizza. Nog steeds erg lekker, maar aanzienlijk minder verzadigend.
Wat maakt de film dan toch zo leuk? De geweldige cast en evenzo geweldige typecasting. Jason Statham beukt er als vanouds heerlijk stoïcijns op los terwijl femme fatale Aubrey Plaza haar arsenaal aan sarcastische oneliners erop loslaat. Het is wel jammer dat haar rol zich hiertoe beperkt. Josh Hartnett vervult de ironische rol als ultieme Hollywoodster met verve maar het hoogtepunt is met afstand Hugh Grant, die na zijn eerste glibberige stapjes in The Gentlemen nu voluit de gluiperige schurk mag spelen. Geweldig hoe hij zichzelf heruitvindt in de herfst van zijn carrière.
Hoewel Ritchie normaliter een meester is in het neerzetten van interessante personages blijven ze ditmaal erg vlak. Zijn typerende, ridicule dialogen komen hierdoor niet lekker uit de verf en de humor voelt enigszins geforceerd aan, tot op het punt dat Plaza het 'grappige' expliciet benoemt. De running gag zijn Fortunes zogenaamde 'medicinale behoeften' die hij eist voor zijn diensten, zoals een exorbitant dure wijn, en deze middelmatige grap wordt tot in het oneindige doorgevoerd. Duidelijk een geval van kwantiteit boven kwaliteit. Gelukkig is Hugh Grant bij vlagen geniaal.
De komische insteek van de film doet het adrenalineniveau af en toe inzakken, maar de fenomenale score van componist Christopher Benstead biedt soelaas. De bombastische soundtrack, die niet zou misstaan in een Bond-film, geeft overduidelijk aan wanneer de actie weer losbarst en vervult hiermee een essentiële rol in het aangeven van het tempo van de film. Dat de muziek hiervoor ook echt noodzakelijk blijkt illustreert de gebrekkige samensmelting van komedie en actie-elementen.
Ondanks bovenstaande kritiek is dit wel degelijk een erg leuke film. De locaties zijn prachtig, de actie is enerverend en de cinematografie is strakker dan strak. Wat betreft sfeer en wereldcreatie is het Guy Ritchie in optima forma. De overmatige focus op komedie (die soms doorslaat richting kolder) blijkt echter een extreem beperkende factor bij de karakterontwikkeling van de personages en elke vorm van spanningsopbouw. Daardoor kan Operation Fortune: Ruse de Guerre absoluut niet tippen aan Ritchies eerdere werk.
