Doctor Strange doet zijn naam eer aan; het is namelijk een vreemd geval. Het is niet een superheld met een duidelijk afgebakende kracht. Het kan bij het gecapete alter ego van Stephen Strange alle kanten op gaan. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat het personage en zijn krachten een dankbaar excuus vormen om vastgelopen scenaristen uit de brand te helpen. Aan de andere kant kan het ook uiterst verrassend uitpakken bij de meester van de mystieke krachten. Je weet nooit wat hij nu weer uit zijn mouw schudt.
Je zou haast vergeten dat het alweer zes jaar geleden is dat het bioscooppubliek kennis maakte met Strange. Het personage dook daarna veel op in andere Marvelfilms dus we hebben hem niet echt hoeven missen. Hij is meegegroeid met de ontelbare speelfilms en televisieseries. Doctor Strange heeft er dan ook geen moeite mee om het bestaan van het 'multiversum' te erkennen. In deze (nog maar) tweede bioscoopfilm rondom zijn personage deelt hij zijn schermtijd met andere superhelden en zijn andere universums net zo ingesleten als twee keer per dag je tanden poetsen.
De film doet recht aan zijn titel, want het begint meteen met verwarring. Je wordt meteen in de actie gegooid, nog niet wetende dat er meer chaos en adrenalinekicks zullen volgen dan je lief is. Strange wordt met een onbekende latina op de hielen gezeten door een soort in de fik gevlogen megamummie. Strijdtoneel is een vacuüm tussen universums met instortende rots- en tegenpartijen. Object van verlangen is een gloeiend blauw boek.
Dan wordt Strange wakker en blijkt het allemaal een droom. Maar ook weer niet, want dromen zijn blijkbaar de poorten naar andere universums. Het meisje - ze heet America Chavez - uit de droom blijkt echt te bestaan en over de kracht te beschikken tussen verschillende universums te reizen, zo komt Strange te weten, nota bene op de bruiloft van zijn voormalige geliefde. De mysticus vraagt hulp van Wanda Maximoff (die we nog kennen uit The Avengers en het briljante WandaVision), maar die trekt opeens een lelijk gezicht en ontpopt zich als de grote vijand in haar gedaante van Scarlet Witch.
Dan begint de rotzooi pas echt. De ruim anderhalf uur die volgen zijn een haast eindeloos vermoeiende exercitie, waar zelfs een gerenommeerd regisseur als Sam Raimi geen chocola van kan maken. Er wordt van het ene universum naar het andere gehopt, waar we verschillende iteraties van dezelfde personages tegenkomen, met soms alleen wat uiterlijke verschillen. Personages komen elkaar tegen en staan elkaar - of andere dimensies van zichzelf - naar het leven of raken zelfs door zichzelf bezeten. Bovendien maakt het geen klap meer uit of iemand het loodje legt, want tja: het zijn immers maar andere versies dus er blijft altijd wel een variant in leven.
Deze plotmatige kunstgrepen ontberen elke vorm van logica en zorgen ervoor dat de onervaren filmscenarist Michael Waldron overal mee wegkomt. In de laatste Spider-Man was het multiversum nog een fijn middel om alle vertolkers van het personage samen te brengen en er ook nog wat humor tegenaan te gooien. Dat alles is afwezig. De krachten van Doctor Strange zorgen heus wel voor mooie plaatjes en weergaloze acties, met als hoogtepunt een aanval van jawel - muzieknoten, maar ze duiken uit het niets op. Strange produceert schilden, kettingen, sloten, messen, lasso's, containers. Het kan niet op en het houdt maar niet op.
Visueel is deze tweede Doctor Strange een lust voor het oog, al zie je de groene schermen wel door de actiescènes heen waardoor je soms het gevoel bekruipt dat je naar een computerspel zit te kijken. Daar hebben tegenwoordig wel meer filmmakers een handje van. Daarnaast hebben de vele (kruis)verwijzingen en knipogen een buitensluitend effect: je moet echt een kenner zijn wil je kunnen genieten van de vele links naar andere Marvel-producties. Toch zijn de plotseling opduikende oude bekenden een aangename verrassing.
De grootste fout die Raimi maakt is dat hij geen maat weet te houden en zich moest voegen naar een scenarioschrijver die zich overal onderuit weet te manoeuvreren. Absoluut dieptepunt is wanneer een personage tot zinnen komt bij de aanblik van een emotioneel tafereel. Voor Marvel is het een vast recept om minstens twee korte scènes tijdens de aftiteling te vertonen. Ook die zijn helaas niet de moeite waard. Halverwege verschijnt de tekst in beeld dat Doctor Strange terug zal komen. Nou, laat maar lekker zitten.
