Wie door het platteland rijdt zal weinig denken van de typisch Hollandse omgeving behalve 'wat is het toch plat allemaal'. Maar vergis je niet; onder het veen liggen duistere geheimen, zoals massagraven van vrouwen van meerdere generaties. Op onheilspellende wijze lijkt de vondst van deze lichamen verbonden te zijn aan de mysterieuze gebeurtenissen die Betriek en haar familie teisteren.
Moloch opent met een jonge Betriek, die in de kelder een muisje stukjes brood voert. Plotseling hoort ze geschreeuw, waarna bloed door de houten vloer de kelder in stroomt. Ruim dertig jaar na dit trauma begint ze de ware aard van deze gebeurtenis te heroverwegen. Ze vermoedt dat het iets met de legende van Feike, een lokale mythe, te maken heeft. Een klassieke horroropzet dus. Helaas is Moloch weinig verrassend en niet eng.
Het script volgt een door Hollywood uitgekauwde formule die aanvoelt als een afgewezen Blumhouse-film. De film zit vol scènes die uit eerdere versies van het script lijken te komen en nergens toe leiden. Zo is er een scène waar Betriek naast een kind in een ziekenhuislift staat. Het kind vertelt haar iets vreemds: "ze is nooit gestorven" (wat mogelijk naar haar overleden grootmoeder verwijst). Dit kind komt verder niet terug in de film; noch is er enige uitleg waarom dit kind afweet van de lokale legende van Feike. Een ander voorbeeld is de 'tasjesman', die in het begin dood gevonden wordt. De functie van zijn bestaan is blijkbaar om iets onheilspellends aan te duiden, ook al heeft zijn dood niks met het daadwerkelijke monster te maken en wordt daar niet op teruggekomen.
Hoewel sommige scènes veel potentie hebben om angstaanjagend te zijn, wordt elke vorm van spanning ontkracht door misplaatste 'jump scares' en overdreven luide horror-muziek. De film lijkt geen vertrouwen in zichzelf te hebben, wat tot zijn eigen ondergang leidt. Ook de climax is niet om naar huis over te schrijven. Het schokkende moment waar de hele film naar toewerkt wordt vreemd genoeg niet getoond. Er wordt meer aandacht besteed aan het afronden van de B-plots.
Moloch laat zien dat het kale Nederlandse landschap flink wat potentie heeft voor een sfeervolle horrorfilm. Die mogelijke atmosfeer wordt jammer genoeg geruïneerd door talloze losse eindjes, een overdaad aan mistmachines en misplaatste schrikmomenten. Als familiedrama functioneert Moloch een stuk beter; de film is op zijn sterkst wanneer Betriek en haar familie samen zijn. De dialoog en spanning in de relatie tussen Betriek en haar ouders steken boven alles uit, mede door een mooie rol van Jack Wouterse, maar het is jammer dat alle andere spanning daarvoor opgeofferd moet worden is jammer.
