Liam Neeson lijkt het einde van zijn tijd als actieheld op leeftijd bereikt te hebben. Memory is een actiethriller met weinig actie of spanning, waarin hij er echt oud uitziet. Deze Amerikaanse remake van het Belgische De Zaak Alzheimer is geen succesvolle vertaling.
Memory is alweer Liam Neesons vijfde film op rij waarin hij iemand speelt, die problemen oplost met een pistool. Toen hij in 1994 de Oscar voor zijn rol in Schindler's List ontving, hadden weinigen dat kunnen vermoeden. Af en toe speelde hij wel eens in een actiefilm, maar pas vanaf het succes van Taken in 2007 werd Neeson op vijfenvijftigjarige leeftijd een actieheld.
Memory filmde Neeson op negenzestigjarige leeftijd. De jaren beginnen inmiddels visueel ook echt te tellen. Hoewel dat past bij het plot waarin hij Alzheimer heeft, duikt hij nog wel het bed in met een half zo jonge vrouw en blijft hij een zorgvuldige huurmoordenaar die al zijn tegenstanders bijna moeiteloos overmeestert en vermoordt.
Om dat enigszins geloofwaardig te houden, worden de spaarzame, korte en allesbehalve indrukwekkende actiescènes suggestief gemonteerd. Camera en montage suggereren de lichaamsbewegingen van Neeson, zodat zijn leeftijd niet al te zichtbaar is in die beweging. En natuurlijk is hij zo'n ervaren expert, dat hij nauwelijks hoeft te bewegen om iemand uit te schakelen.
En juist de reputatie van de rol die Neeson nu al vijftien jaar speelt zit Memory dwars. Neesons personage Alex is te goed in zijn vak, te effectief en houdt de touwtjes te strak in handen, waardoor het persoonlijke drama rondom zijn leeftijd en ziekte niet overtuigt. Daar is ook te weinig tijd voor, want er moeten nog een aantal andere verhaallijnen worden afgewerkt, die echter geen van allen tot hun recht komen.
Er is het Mexicaanse tienermeisje Beatriz, een minderjarige prostituee onder dwang van haar pooiervader, er zijn de FBI-agenten Serra en Amisted die haar vader op het spoor waren en haar willen beschermen, en dan zijn er nog de rijke, machtige moeder en zoon Sealman die Beatriz dood willen om haar getuigenis te voorkomen.
Zowel de schurken als de helden zijn te ééndimensionaal en cliché om te inspireren of te overtuigen. Ze ondermijnen de poging om van Memory een realistisch verhaal van deze tijd te maken. De Zaak Alzheimer speelde bewust met de zaak Dutroux en alle gevolgen die dat had voor de Belgische maatschappij. Memory is verplaatst naar El Paso, op de grens van de VS en Mexico.
Maar Memory blijft vooral een Liam Neeson-vehikel, waarin een halfzachte poging wordt gedaan om het verband tussen Mexicaanse kartels en corruptie en medeplichtigheid ten noorden van de grens aan te stippen. En ook nog even hoe jonge meiden zoals Beatriz daar het slachtoffer van worden, en hoe zij als immigrante de speelbal van Amerikaanse autoriteiten wordt.
Dit alles moet het huurmoordenaarsverhaal in een grauwe, grimmige realiteit plaatsen, maar blijft voornamelijk sensatiebelust behang. Het helpt niet dat bijna alle Texanen gespeeld worden door Britten, Australiërs (en een Italiaanse), die geen van allen Texaans klinken. Het resultaat is een oppervlakkige actiethriller met dramatische invalshoek, die op geen enkel vlak indruk maakt. Dat valt een beetje tegen van regisseur Martin Campbell die ooit zo goed het serieuze met het frivole kon mengen, getuige succesvolle films zoals GoldenEye, The Mask of Zorro en Casino Royale.
