Regie: Cooper Raiff | Scenario: Cooper Raiff | Cast: Cooper Raiff (Andrew), Dakota Johnson (Domino), Vanessa Burghardt (Lola), Evan Assante (David), Leslie Mann (Andrews moeder), e.a. | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2021

Andrew is afgestudeerd en heeft niet het leven dat hij wil. Zijn soort-van-vriendin Maya vertrekt naar Barcelona en hij heeft een lullig baantje bij een fastfoodketen. Wanneer hij met zijn broertje meegaat naar een bat mitswa-feestje wordt duidelijk waar hij goed in is: mensen aan het dansen krijgen. Daar leert hij ook de jonge moeder Domino en haar dochter Lola kennen. De rest van de zomer wordt hij door andere Joodse families als partystarter gevraagd en ondertussen raakt hij steeds meer begaan met Lola en Domino.

Net als in zijn debuut Shithouse is Cooper Raiff weer van alle markten thuis. Hij speelt de hoofdrol, regisseert, produceert en schreef het script. Dat zorgt ervoor dat ook deze film heel persoonlijk en authentiek aanvoelt. Andrews personage is niet zomaar een onhandig type of juist iemand die heel makkelijk met mensen een band krijgt, hij heeft het allebei. Juist die op het eerste gezicht conflicterende eigenschappen brengt Raiff op een heel geloofwaardige manier naar het scherm.

Dat mensen tegenstrijdige karaktertrekken en wensen kunnen hebben, blijkt ook bij het personage Domino. Dakota Johnson zet deze jonge moeder neer met heel veel warmte en het is duidelijk dat zij van het moederschap houdt, maar ook het gemis van de vrijheid die dat met zich meebrengt komt naar voren. De dialogen tussen Andrew en Domino illustreren dit en zijn essentieel voor het creëren van extra diepgang. De casting en het script vullen elkaar dus mooi aan.

Hoewel de film het ongemakkelijke van Andrew illustreert en ook zijn minder aardige kanten toont, komen sommige elementen wel erg vaak terug. Andrew heeft het niet op zijn stiefvader en zit hem constant dwars met snedige opmerkingen. Waar dit hem een overtuigend imperfecte kant geeft, is het na de zoveelste oneliner over hoe mislukt hij zijn stiefvader vindt wel duidelijk. Cha Cha Real Smooth mist daarom soms net wat scherpte en verliest halverwege de film wat tempo.

Dat dit soort elementen wat gefinetuned konden worden doet niets af aan de verder fijne kijkervaring. Door de goede muziekkeuzes, warme belichting en personages die je zo tegen zou kunnen komen, is het even slikken als de aftiteling in beeld komt. Andrew gaat aan de slag met nieuwe uitdagingen en als kijker gun je hem dat. Dat maakt het niet minder jammer dat dit alles is wat we van Andrew zullen zien. Hopelijk keert Raiff wel terug met weer een verhaal.

Cha Cha Real Smooth is te zien bij Apple TV+.