Regie: Ron Howard | Scenario: Don MacPherson, William Nicholson | Cast: Viggo Mortensen (Rick Stanton), Colin Farrell (John Volanthen), Joel Edgerton (Harry Harris), Tom Bateman (Chris Jewell), Paul Gleeson (Jason Mallinson), e.a. Speelduur: 147 minuten | Jaar: 2022

Het was randje moesson in Thailand, toen in de zomer van 2018 een voetbalteam van twaalf jonge spelers en diens coach door heftige regenval vast kwam te zitten in de doolhofgrotten van Tham Luang Nang Non. De bijna onmogelijke reddingsactie werd een race tegen de klok, waarbij wereldwijd iedereen met ingehouden adem naar de uitgang van het grottenstelsel keek.

In Thirteen Lives, de verfilming van dit waargebeurde verhaal, hullen Viggo Mortensen en Colin Farrell zich moeiteloos in de jas van doorgewinterde duikers: de starre Richard Stanton en de meer fijnbesnaarde John Volanthen. Ter ondersteuning van de lokale hulptroepen sluiten de twee zich aan bij de verkennende reddingsploeg, en weten ze de ingesloten voetballers uiteindelijk te lokaliseren.

Toegegeven, het zijn absoluut geen legendarische rollen en het is ook zeker niet essentieel dat juist dit span de cast aanvoert. Voor beide acteurs lijkt het een vermakelijk tussendoortje. Natuurlijk sluit hun voorkomen inmiddels aan bij de wat rijpere personages, maar met een gemillimeterde bol en pezige kuiten in een wielrennersbroekje ben je voor deze rollen wat geloofwaardigheid betreft al over de helft. Prima vertier om de lagers gesmeerd te houden, maar geen memorabel vakspel.

Thirteen Lives duurt lang. Zeker niet vervelend lang, want de film houdt de lijn goed strak, maar bij een rolprent die de magische grens van anderhalf uur overschrijdt mag een vraagteken worden gezet. Doorgaans strekken biografische films zich iets langer uit dan diens fictieve broers en zussen, maar de noodzaak daarvan staat bij Thirteen Lives ter discussie. De film stroomt namelijk over van angstaanjagend beklemmende onderwaterscènes, waarbij sterk camerawerk tot op het onprettige af de claustrofobische route door de grot nabootst.

Maar waar de speelduur voor de een bijdraagt aan fijne, realistische kijkprikkels, is de lange zit voor een ander een bron van slaapverwekkende ergernis. Wel beslaat een groot gedeelte van het duikwerk het constante pendelen van en naar het clubje gestrande overlevers. Wellicht om de benauwende tijdsdruk te onderstrepen is gekozen voor een filmlengte die de wanhoop van de duikers weerspiegelt.

Het zal regisseur Ron Howard wederom hoofdbrekens hebben bezorgd toen hij besloot zich over een bestaand verhaal te buigen. Voor hem weliswaar geen onbekend terrein nadat hij eerder met Rush de rivaliteit tussen Formule 1-coureurs James Hunt en Niki Lauda op in beeld bracht en de dramatische vlucht van Apollo 13 naar het witte doek vertaalde, al laat een biografische film weinig ruimte voor bewegingsvrijheid. Wanneer de afloop van een nieuwswaardig moment in alle online annalen kan worden opgezocht, moet men het doen met de feiten en rest het de filmmaker er een visueel spektakel van te maken.

Een uitdaging voor de leek, maar ook nu weer gesneden koek voor Howard. Thirteen Lives is zonder dat je het doorhebt meer dan een vertelling over dertien mensen die na zeer onorthodoxe reddingsdaden de buitenlucht weer ruiken. Want een gezamenlijke vijand verbindt, en geeft tersluiks gestalte aan dat stukje saamhorigheid wat tegenwoordig nog wel eens ver te zoeken is.

Thirteen Lives is te zien bij Prime Video.