Regie: Tom Dey | Scenario: Shiwani Srivastava | Cast: Pallavi Sharda (Asha), Suraj Sharma (Ravi), Arianna Afsar (Priya), Sean Kleier (Nick), Veena Sood (Suneeta), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2022

Verhalen zitten in een kader, en regelmatig wordt er een opnieuw gebruikt. Het is de invulling van het kader waarin de mogelijkheden oneindig zijn, en originaliteit kan een uitgekauwd gegeven omtoveren tot een frisse ervaring. Je kan ook kiezen voor de bekende weg - zoals Wedding Season doet - en dan krijg je iets dat hoogstens je verveling voor anderhalf uur afhoudt.

Met een baan waar haar passie ligt en een levendig privéleven heeft Asha haar leven dik op orde. Het enige dat dwarsligt is haar moeder, die middels een datingsite voor haar dochter potentiële echtgenoten poogt te strikken. De meest recente geforceerde date is met Ravi, die in hetzelfde schuitje blijkt te zitten wat betreft bemoeizuchtige ouders. Wanneer er een reeks bruiloften aankomt maakt Asha met Ravi om een deal elk feest te bezoeken alsof ze een stelletje zijn. Wat volgt is geheel voorspelbaar.

En is dat even jammer, want op dat bekende uitgangspunt na gaat Wedding Season erg leuk van start. Asha is niet perfect, maar ze heeft oprecht geen man in haar leven nodig om het interessanter te maken. Ook mannelijke tegenspeler Ravi redt zich prima zonder relatie, en laat tijdens hun date - waarvan ze beiden weten dat hij door hun ouders is geregeld - niet over zich heenlopen als Asha zich bijdehand opstelt.

Wedding Season is geen Bollywoodfilm. Regisseur Tom Dey is niet bijzonder actief, maar zijn debuut Shanghai Noon is al van meer dan twintig jaar geleden. De acteurs zullen bij de meeste kijkers niet bekend voorkomen, maar het is duidelijk dat dit geen amateurs zijn. Wellicht herkent iemand Pallavi Sharda uit een van de Amerikaanse series waarin ze vaste rollen had, of Suraj Sharma als het hoofdpersonage van Life of Pi.

De productie was in handen van Hollywoodveteraan Ron Howard. En laat er nou toevallig één dag na het uitkomen van Wedding Season een artikel verschijnen waarin Ron Howard aangeeft dat de filmkijker slimmer is geworden, dat die geen hapklare brokken nodig heeft om iets te begrijpen. Waarom slaat deze film na het eerste halfuur dan om naar een aaneenschakeling van clichés en een voorspelbaar plot?

Tenzij dit de eerste romantische komedie is die je ooit ziet, zal je precies weten waar het verhaal zal eindigen en via welke weg we daar belanden. In iedere film van dit genre komt een moment waarop het vooruitzicht iets grimmiger, maar dat duurt hier zo lang dat het niet eens meer een leuke hap-slik-weg-film is. Ineens komen er meerdere 'lessen' met betrekking tot kwesties die voorheen even tussen neus en lippen door werden aangekaart. Het is vermoeiend omdat je alle hoop op een onverwacht einde al hebt opgegeven en weet dat alles uiteindelijk wel goedkomt.

Gemiste kansen, want ergens is dit ook een beetje 'My Big Fat Indian Wedding Season'. Naast het tonen van de Indiase cultuur, waarin trouwen een absolute must is en de familie extreem ver gaat om een huwelijk voor elkaar te krijgen, is er in deze Amerikaanse film ook alle ruimte om die cultuur eens goed aan de tand te voelen. Andere tijden in een ander land, dus mag er weleens wat verandering komen in die oubollige manier van denken.

Maar nee, er wordt wel getoond dat men weet dat dit niet de juiste aanpak is, maar uiteindelijk blijft alles hetzelfde. Het zijn de regie, het acteren en de productiekwaliteit die Wedding Season ervan redden geen flutwerk te zijn. Dankzij het ongeïnspireerde scenario blijft de film een verstand-op-nul-tussendoortje waarbij sommige kijkers kunnen lachen om de voorspelbaarheid. Wanneer je denkt alle clichés te hebben gehad, komt er nog eentje om de hoek. Het blijft immers een film met Indiase mensen en het is blijkbaar onmogelijk dat die niet in een dansje uitbarsten.

Wedding Season is te zien bij Netflix.