Regie: Andy Suriano, Ant Ward | Scenario: Tony Gama-Lobo, Rebecca May, Andy Suriano, Ant Ward | Cast: Ben Schwartz (Leo), Omar Benson Miller (Raph), Brandon Mychael Smith (Mikey), Josh Brener (Donnie), Eric Bauza (Splinter), Haley Joel Osment (Casey Jones), e.a. | Speelduur: 82 minuten | Jaar: 2022

We kennen allemaal het verhaal van de vier schildpadden die na het poedelen in een badje van radioactief slijm muteren in intelligente wezens met een oogmasker. Met een groezelige rat als mentor wonen ze in de riolen van Manhattan, eten ze uitsluitend pizza, en zijn ze voor de sjeu van het sprookje dodelijk bedreven in de Oosterse vechtkunst. Wanneer de aarde in Rise of the Teenage Mutant Ninja Turtles: The Movie weer eens van een zekere ondergang moet worden gered, staat dit kwartet vooraan om het buitenaardse gespuis een kopje kleiner te maken.

In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden zijn Leo, Donnie, Raph en Mikey in deze tekenfilm al ruimschoots geen tieners meer. De puberteit voorbij maakt hen anno 2044 op papier volwassen, maar klaarblijkelijk heeft hun mentaliteit de memo niet gelezen. Zonder enige poging tot een diplomatieke uitkomst wordt onenigheid nog steeds opgelost met nunchucks en zwaarden. Niks geen rationele conversatie, gewoon direct een katana op je smoel. Het liefst na een goedkope oneliner en bij voorkeur met vier tegen een.

Ook is het even omschakelen naar waar de gemuteerde broeders ons wat uiterlijk betreft mee verrassen. En dan niet alleen het minieme verschil waarop de hoofdband om de kop is geknoopt, maar zelfs een totaal onherkenbare gezichtsuitdrukking ten opzichte van dertig jaar geleden. Daarnaast is de getekende variant uit onze jeugdjaren een clubje zeer benaderbare schildpadden, terwijl de kliek uit 2022 gelijkenis treft met een moordlustige boevenbende, enorm verschilt in lengte en onmiskenbaar bewijst dat Raphael beduidend meer van pizza houdt dan zijn broers.

De verhaallijn is op zijn zachtst gezegd flinterdun. Slecht uitgevoerde schurken belagen de wereld, alles dreigt naar zijn grootje te gaan, maar de Turtles redden de dag. Met Casey Jones natuurlijk. Geen held zo groot als de sidekick met een ijshockeymasker en zijn trouwe arsenaal aan onorthodoxe wapens. Wel weer jammer dat meneer Jones niet via een andere manier dan tijdreizen in het plot kon worden geïmplementeerd, maar fijn dat er trouw is gebleven aan een aantal oude bekenden, waaronder bondgenoten April en Splinter.

Uitgespuugd door Nickelodeon is Rise of the Teenage Mutant Ninja Turtles: The Movie een langdradig voortborduursel op de serie waar de populaire kinderzender in 2020 de stekker uittrok. De film pikt de draad op die twee jaar geleden abrupt werd doorgeknipt en voelt daardoor in zijn geheel als een gemaksgreep. Paniekvoetbal omdat de serie van tafel werd geschoven, maar bang om te veel af te wijken van een winnende formule.

Gelukkig zal menig Telekids-fan dit feest der herkenning juist omarmen en voert Rise of the Teenage Mutant Ninja Turtles: The Movie vooral de oudere garde heerlijk terug door de tijd. Zet hierbij wel even een knop om naar de passende tijdsgeest, maar daarna hang je voor een onaantastbaar moment lekker anderhalf uur voor die zaterdagse buis in de jaren negentig.

Rise of the Teenage Mutant Ninja Turtles: The Movie is te zien bij Netflix.