in Recensies
Update:
De autosmokkelaar Tòkunbò racet in een gele sportwagen voor de politie uit. Hij scheurt door de bochten en heeft ondertussen zijn bevallende vrouw aan de lijn. Uiteindelijk weet hij de politieauto af te schudden en kan hij de buit naar zijn gangsterbaas brengen. Het is een aardige actiescène, maar ook vrijwel de enige in de film, een eeuwigdurend vuistgevecht tegen het eind niet meegerekend. Wat Tòkunbò de kijker vooral biedt, zijn politieke verwikkelingen rond cryptovaluta in Nigeria, een omslachtige ontvoering en telefoongesprekken. Héél veel telefoongesprekken.
Het smokkelen van de gele sportwagen was Tòkunbò's laatste klus binnen het criminele circuit. Hij wil een fatsoenlijk vader worden: "Het is tijd voor de toekomst." We zien Tòkunbò terug als Uberchauffeur die de eindjes aan elkaar probeert te knopen, maar voor een enorme extra kostenpost komt te staan als zijn zoontje een dure medische behandeling moet ondergaan om te overleven. Tòkunbò is ten einde raad en raakt betrokken bij de ontvoering van de dochter van een topvrouw van de Centrale Bank.
Deze Folashade maakt veel vijanden door aan te kondigen dat de handel in cryptovaluta aan strikte regulering zal worden onderworpen. Een van de 'gedupeerden' hiervan dreigt dochter Nike (sterke rol van de hondsbrutale Darasimi Nadi) te doden indien Folashade de aankondiging niet uitstelt. De kidnappers droppen het gedrogeerde kind in Tòkunbò's auto en geven hem drie uur om haar naar de grens te brengen, waar zij door andere boeven zal worden overgenomen. Tòkunbò neemt de opdracht aan, want met de beloning kan hij de behandeling van zijn zoontje betalen. Gedurende de reis naar de grens blijkt echter dat het geen toeval is dat hij voor deze klus is uitgekozen.
De film focust niet alleen op de verwikkelingen van Tòkunbò en Nike (waar in grote letters 'Stockholm-syndroom' op staat geschreven), maar besteedt haast nog meer tijd aan Folashade en de mensen die haar omringen, zoals haar persoonlijke assistent en haar ex-man. Het schept een beeld van wie zij is en waar zij voor staat, maar dat is voor de neutrale kijker eigenlijk niet zo interessant. Het machtsspel en de intriges aan haar zijde van het verhaal leiden meestal alleen maar af. De filmindustrie van Nigeria, Nollywood, is een van de grootste ter wereld en hoewel ouderliefde, moraliteit en politiek conflict universele thema's zijn, voelen een aantal zaken in Tòkunbò wel erg specifiek voor de situatie van dat land. Centralisering van cryptovaluta is niet het meest spannende achtergrondverhaal.
Wat de betrokkenheid ook niet ten goede komt, is dat het tempo van deze film enorm traag is. Beslissende momenten worden veel te lang uitgesponnen, soms in slow motion, en het gros van de personages praat alsof ze deelnemen aan een wedstrijdje tijdrekken. Een verklaring hiervoor is wellicht dat de meeste gesprekken zijn nagesynchroniseerd en dat is lastiger bij snelle lippen, maar Tòkunbò maakt het wel erg bont. Al die (telefoon)conversaties hadden gemakkelijk in dubbel tempo gekund, en dan waren ze nog saai geweest.
De gebeurtenissen worden naarmate de film vordert ook steeds ongeloofwaardiger. Ongeveer iedereen blijkt met iedereen te maken te hebben en bij de onthullingen wordt veel van wat eraan voorafging wel erg onlogisch. Qua toon en inhoud slaat de laatste scène echter alles; die is gewoonweg stuitend. Het duwt deze zeer matige film nog iets verder omlaag.
Tòkunbò is te zien bij Netflix.
