Mike is een bouwvakker die tevreden is met zijn simpele leven in New Jersey, maar dan duikt ineens zijn ex-vriendin op, na vele jaren afwezigheid. Ze ontvoert hem, en neemt hem mee naar Londen, waar ze wil dat hij een lid wordt van haar spionageteam. Enkele leden zijn verloren gegaan, en ze kan alle hulp gebruiken bij de huidige missie.
Ondanks dat de losse scènes zelf een eigen invulling hebben en best onderhoudend kunnen zijn, kan het plotverloop van The Union van begin tot einde voorspeld worden door iedereen die een handjevol van dit soort actiefilms met een vleugje komedie heeft gezien. Maar het doel van Netflix is duidelijk: ze willen een franchise starten om de komende jaren inhoud te kunnen bieden met een titel die abonnees bekend in de oren klinkt.
Want 'The Union' ('de vakbond') is weer zo'n speciale organisatie. Prime Video heeft Citadel om uit te melken, de wereld van John Wick is onlangs uitgebreid met The Continental, en Netflix zelf gooide hogen ogen bij hun publiek met hun The Night Agent; er is een publiek voor spionage-intrige waar af en toe ook wat grappen in zitten. Vraag alleen niet om een duidelijk omschrijving van wat 'The Union' precies doet of is, ze doen het zelf af als een soort arbeidsklasse van geheim agenten. Maar verwacht geen Cao-onderhandelingen.
Halle Berry heeft sympathieke gelaatstrekken, tegen wil en dank oogt ze als een lief mens. Uit vele projecten van de afgelopen jaren blijkt dat ze zelf liever wordt gezien als pittige tante. Tot nu toe heeft ze dat nergens in zo'n grote mate mogen doen als in The Union, en ze mag zichzelf op de borst kloppen omdat ze volledig geloofwaardig is als teamleider en vechtersbaas (ondanks dat ze zichtbaar niet haar eigen stunts uitvoert, maar dat doen de meeste acteurs niet).
Mark Wahlberg schittert wat minder. Sowieso lijkt het publiek niet geïnteresseerd te zijn in hem als actieheld, het ging bijvoorbeeld hard achteruit met de Transformers-franchise toen ze hem kozen als hoofdpersoon. Maar ook komisch komt hij beter uit de verf als slechterik of op z'n minst als de knorrige helft van een duo. Hier valt er weinig om hem te lachen als onschuldige rakker.
Behalve dat het voorspelbaar is, mag het hele verhaal ook met een korreltje zout worden genomen. Met name de montagesequentie waarin Mike van volstrekt onbekwaam naar opgeleide geheim agent gaat. Al lange tijd worden zulke momenten op de hak genomen, maar The Union doet het gewoon op de ouderwetse manier. Vooral de 'vertrouwensoefening' is te belachelijk voor woorden.
In lijn met meerdere recente Netflixfilms oogt The Union ietwat goedkoop. Natuurlijk was er een budget waar men in Nederland meerdere films van zou kunnen maken, maar voor een Hollywoodproductie oogt het minder flitsend. De actie is goed te volgen, maar is behoorlijk standaard in beeld gebracht. Er zitten ook geen momenten in, die doen schuiven naar het puntje van de stoel.
The Union kabbelt van begin tot einde prima voort. Het enerveert niet, het verveelt niet. J.K. Simmons is nooit verkeerd (alhoewel hier ook weer niet uitmuntend) in een bijrol, Halle Berry verdient haar sporen als actieheld (ondanks het jaren negentig videogamepersonage-kapsel). Heel wat vakjes op de luchtige spionagefilm-bingokaart kunnen worden afgestreept.
Wie er met lage verwachtingen instapt, zal teleurstelling voorkomen. Weet wel dat er tien minuten van de speelduur kan worden afgetrokken, want Netflix telt dat laatste beetje waarin ze alle nasynchronisaties vermelden ook mee als officiële aftiteling. En dan zit die op bijna tien minuten. Alleen de eerste minuut daarvan toont foto's van een echte jonge Halle Berry met een jonge Mark Wahlberg, die elkaar kennelijk ooit eerder hebben ontmoet.
The Union is te zien bij Netflix.
